Bruton Town - The Pentangle

In Bruton town there lived a farmer

Who had two sons and one daughter dear

By day and night they were contriving

To fill their parents' heart with fear

He told his secrets to no other

But unto her brother this he said:

'I think our servant courts our sister

I think they has a great mind to wed

I’ll put an end to all their courtship

I’ll send him silent to his grave.'

They asked him to go a-hunting

Without any fear or strife

And these two bold and wicked villains

They took away this young man’s life

And in the ditch there was no water

Where only bush and briars grew

They could not hide the blood of slaughter

So in the ditch his body they threw

When they returned home from hunting

She asked for her servant-man

«I ask because I see you whisper

So brothers tell me if you can.»

«O sister, you do offend me

Because you so examine me

We’ve lost him where we’ve been a-hunting

No more of him we could not see.»

As she lay dreaming on her pillow

She thought she saw her heart’s delight;

By her bed side as she lay weeping

He was dressed all in his bloody coat

«Don't weep for me, my dearest jewel

Don’t weep for me nor care nor pine

For your two brothers killed me so cruel-

In such a place you may me find.»

As she rose early the very next morning

With heavy sigh and bitter groan

The only love that she admired

She found in the ditch where he was thrown

Three days and nights she did sit by him

And her poor heart was filled with woe

Till cruel hunger crept upon her

And home she was obliged to go

In de stad Bruton woonde een boer

Die had twee zonen en een dochter lieve

Dag en nacht waren ze aan het verzinnen

Om het hart van hun ouders met angst te vullen

Hij vertelde zijn geheimen aan niemand anders

Maar tegen haar broer zei hij:

'Ik denk dat onze dienaar onze zus het hof maakt'

Ik denk dat ze een geweldige geest hebben om te trouwen

Ik zal een einde maken aan al hun verkering

Ik zal hem zwijgend naar zijn graf sturen.'

Ze vroegen hem op jacht te gaan

Zonder enige angst of strijd

En deze twee gedurfde en slechte schurken

Ze namen het leven van deze jonge man weg

En in de sloot was geen water

Waar alleen struiken en doornstruiken groeiden

Ze konden het bloed van de slachting niet verbergen

Dus in de greppel gooiden ze zijn lichaam

Toen ze thuiskwamen van de jacht

Ze vroeg om haar dienaar-man

"Ik vraag het omdat ik je zie fluisteren"

Dus broeders, vertel me of je kunt.»

«O zus, je beledigt me toch

Omdat je me zo onderzoekt

We zijn hem kwijt waar we aan het jagen waren

Niet meer van hem konden we niet zien.»

Terwijl ze op haar kussen lag te dromen

Ze dacht dat ze de vreugde van haar hart zag;

Naast haar bed terwijl ze lag te huilen

Hij was helemaal gekleed in zijn bloederige jas

"Ween niet om mij, mijn liefste juweel"

Huil niet om mij, noch zorg, noch pijn

Want je twee broers hebben me zo wreed vermoord...

Op zo'n plek kun je me vinden.»

Toen ze de volgende ochtend vroeg opstond

Met zware zucht en bittere kreun

De enige liefde die ze bewonderde

Ze vond in de sloot waar hij werd gegooid

Drie dagen en nachten zat ze bij hem

En haar arme hart was gevuld met wee

Tot wrede honger haar bekroop

En naar huis moest ze verplicht gaan