The Day You Were Born - The Parlor Mob

In the day you were born when you fell to the earth

When the sun hit your eyes when it shadowed your birth

You were perfect enough

You were flowers held over the sea

You mother was moonlight

Your father the stars

You were free of illusion, delusion of scars

Before innocence fell to the wolves before blood was drawn

Before innocence fell to the wolves before blood was drawn

And the moon and the infinite tree

When all that you were was to be

The moment you truly were more than yourself you knew what it was to be free

And there you were taught of desire and shame

Of the sickness of sorrow the weakness of blame

When your spirit was held to the flames of your wanton mind

It was there you knew loss, it was there you knew pain

The storm raged in your heart;

thunder, lightning it rained

«Is this human?», you ask yourself over and over again

«Is this human?», you ask yourself over and over again

The silence that turned you to stone

The sufferin' that left you alone

When hope was forsaken you carried your cross

To the stillness that led you back home

By the sun and the illness of man

Through everything made with intent

Your reflection begins to appear through your love

It’s the light that your soul understands

The silence that turned you to stone

The sufferin' that left you alone

When hope was forsaken you carried your cross

To the stillness that led you back home

Your vessel in carrying hands

Fell back to the water from man

You accept what you don’t understand

The sun and the illness of man

Op de dag dat je werd geboren toen je op de aarde viel

Wanneer de zon in je ogen viel toen hij je geboorte overschaduwde

Je was perfect genoeg

Je was bloemen boven de zee gehouden

Je moeder was maanlicht

Je vader de sterren

Je was vrij van illusie, waanvoorstelling van littekens

Voordat de onschuld voor de wolven viel voordat er bloed werd getrokken

Voordat de onschuld voor de wolven viel voordat er bloed werd getrokken

En de maan en de oneindige boom

Toen alles wat je was zou zijn

Op het moment dat je echt meer was dan jezelf, wist je wat het was om vrij te zijn

En daar leerde je verlangen en schaamte

Van de ziekte van verdriet de zwakte van schuld

Toen je geest werd vastgehouden aan de vlammen van je moedwillige geest

Daar kende je verlies, daar kende je pijn

De storm woedde in je hart;

donder, bliksem het regende

"Is dit een mens?", vraag je jezelf keer op keer af

"Is dit een mens?", vraag je jezelf keer op keer af

De stilte die je in steen veranderde

Het lijden dat je alleen liet

Toen de hoop werd opgegeven, droeg jij je kruis

Naar de stilte die je naar huis leidde

Door de zon en de ziekte van de mens

Door alles met opzet gemaakt

Je reflectie begint te verschijnen door je liefde

Het is het licht dat je ziel begrijpt

De stilte die je in steen veranderde

Het lijden dat je alleen liet

Toen de hoop werd opgegeven, droeg jij je kruis

Naar de stilte die je naar huis leidde

Uw vaartuig in handen

Viel terug in het water van de mens

Je accepteert wat je niet begrijpt

De zon en de ziekte van de mens