Who Will Love Me Tomorrow - The Mission

She brings me colours, white wine and roses

And then we paint our faces and pwder our noses

She gives me her halo and I hang it next to mine

Reads to me Mishima like a honeymoon valentine

She’s an architect of pleasure and she fashions me a fountain

She leads me through the clouds to the peak of the highest mountain

We dare the heavens on a chariot that we borrow

Tonight she is my cradle, but

Who will love me tomorrow?

Cold turkey Cindy pulls the mirrors from the wall

Walks barefoot on the broken glass and stumbles in from the hall

She’s shooting paper tigers with the needle that she’s borrowed

Tonight she is my pillow, so Who will love me tomorrow?

Must I sing so low to get so high?

I can’t purge myself of demons and I don’t know the reason why

My heart feels like a battlefield and all my soldiers lie slain

I’ll never be clean, I’ll never be pure again

She greets me like a siren and all her lights are flashing

She invites me to her dungeon with the promise of a lashing

And with a smile like a sunrise playing on her lips

She shows me her collections of butterflies, scars, and whips

With fingernails like claws she leaves keepsake souvenirs

Like trenches on my back she bathes in saccharine scented tears

I feel just like an actor in a play called «Dear Friend Sorrow»

Tonight she is my refuge, but

Who will love me tomorrow?

Ze brengt me kleuren, witte wijn en rozen

En dan schilderen we onze gezichten en smeren we onze neuzen

Ze geeft me haar aureool en ik hang hem naast de mijne

Leest voor mij Mishima als een huwelijksreis valentijn

Ze is een architect van plezier en ze maakt een fontein voor mij

Ze leidt me door de wolken naar de top van de hoogste berg

We wagen de hemel op een wagen die we lenen

Vanavond is ze mijn wieg, maar

Wie zal er morgen van me houden?

Cold turkey Cindy trekt de spiegels van de muur

Loopt blootsvoets op het gebroken glas en strompelt de hal binnen

Ze schiet op papieren tijgers met de naald die ze heeft geleend

Vanavond is ze mijn kussen, dus wie zal er morgen van me houden?

Moet ik zo laag zingen om zo hoog te worden?

Ik kan mezelf niet van demonen zuiveren en ik weet de reden niet waarom

Mijn hart voelt als een slagveld en al mijn soldaten liggen verslagen

Ik zal nooit schoon zijn, ik zal nooit meer zuiver zijn

Ze begroet me als een sirene en al haar lichten knipperen

Ze nodigt me uit in haar kerker met de belofte van een geseling

En met een glimlach als een zonsopgang op haar lippen

Ze laat me haar collecties vlinders, littekens en zwepen zien

Met vingernagels als klauwen laat ze souvenirs achter

Als loopgraven op mijn rug baadt ze in naar sacharine geurende tranen

Ik voel me net een acteur in een toneelstuk genaamd 'Dear Friend Sorrow'

Vanavond is ze mijn toevluchtsoord, maar

Wie zal er morgen van me houden?