Quandary - The Last Felony

I still remember when it started

How do we fall asleep?

Unanswered, it kept me awake

Am I a series of reactions?

A constant domino effect from the big bang

Nothing lost

Nothing gained

Everything changes

Or have I been perverting my essence since birth

With every action I regret?

Is true self a labyrinthine course towards my metaphoric heart

Or rather the whole of my destiny’s design?

Or is the whole of myself a quest to balance these states?

Therefore, I’d be a quandary

A state of perplexity or doubt

But did an enigma lay dormant until unearthed

Or did the question create the state?

Crudely said: Is it my fault?

If the answer is that there is no answer

And the question will not die, what then?

How do they pass through life with (or without) these questions?

If it would, at least, block my reasoning at myself

For if I do not understand my mind

What is it worth trying to figure out the world?

Why do I still try?

And finally, I question the very basis of the crisis

Is this a lucid state?

And what if it’s all genetic…

Depression passed down, wires shorted out

Predisposed to think?

Predisposed to be sick?

Seems like this is the deepest it goes…

My own body, which I cannot trust

So no reasoning possible

I’m forever blocked at my first step…

And sometimes I’d rather stumble like the blind

The final level of questioning

Self-doubt leads to nihilism

No knowledge will ever be gained

But with silence comes questions

Unanswered, they keep me awake…

Ik herinner me nog toen het begon

Hoe vallen we in slaap?

Onbeantwoord, het hield me wakker

Ben ik een reeks reacties?

Een constant domino-effect van de oerknal

Niets verloren

Niets gewonnen

Alles veranderd

Of heb ik mijn essentie sinds mijn geboorte verdraaid?

Van elke actie waar ik spijt van heb?

Is de ware zelf een labyrintische koers naar mijn metaforische hart?

Of liever het hele ontwerp van mijn lot?

Of is mijn hele leven een zoektocht om deze toestanden in evenwicht te brengen?

Daarom zou ik een dilemma zijn

Een staat van verwarring of twijfel

Maar bleef een enigma sluimeren totdat het werd opgegraven?

Of heeft de vraag de status gecreëerd?

Hij zei grof: is het mijn schuld?

Als het antwoord is dat er geen antwoord is

En de vraag zal niet sterven, wat dan?

Hoe gaan ze door het leven met (of zonder) deze vragen?

Als het tenminste mijn redenering bij mezelf zou blokkeren

Voor als ik mijn gedachten niet begrijp

Wat is het waard om te proberen de wereld te ontdekken?

Waarom probeer ik het nog steeds?

En tot slot vraag ik me af wat de basis van de crisis is:

Is dit een heldere toestand?

En wat als het allemaal genetisch is...

Depressie doorgegeven, draden kortgesloten

Ben je geneigd om na te denken?

Voorbestemd om ziek te zijn?

Het lijkt erop dat dit het diepst gaat...

Mijn eigen lichaam, dat ik niet kan vertrouwen

Dus geen redenering mogelijk

Ik ben voor altijd geblokkeerd bij mijn eerste stap...

En soms struikel ik liever als een blinde

Het laatste niveau van vragen

Zelftwijfel leidt tot nihilisme

Er zal nooit kennis worden opgedaan

Maar met stilte komen vragen

Onbeantwoord houden ze me wakker...