A Man. A Plan. A Canal. Panama. - The Fall of Troy

The turn of the century, that’s turning out wrong.

No matter what words they say, you can rest assured.

The stinging wind, surrounding is.

Pulling strings, and clipping wings, I knew there was no time.

We can dream, and speak through sleep, and in our minds, pick out the signs.

I ruined all the lines.

The turn of the century, that’s turning out wrong.

No matter what words they say, you can rest assured.

She comes over to me, and takes a seat right across from the sea.

She answers questions and pulls from the deep.

Calling out to the sun, to the sun.

Freeze frames were intended, but lacking funds.

If you knew you’d suffer.

I’m making it up.

Eyes that speak when feeling, nothing’s solved.

Lost my sense of direction, de-railed, eject, off the starboard side.

Who am I to demand their lives?

Their fate is mine.

Will I survive?

So sweet you called, but I won’t answer…

So sweet you called, but I won’t answer…

Force-feed your ego compactor…

And let go!

And let go!

If my reputation precedes me,

then I’m staying here comatose.

You get your way, I’ll get on mine!

Shutter at the sight of the front door, my heart might stop.

As thin as innuendo I stare through her windows.

Play the night away, I play the night away for fear of nothing to win.

You asked for my opinion?

I’m keeping my hands to myself!

De eeuwwisseling, dat loopt verkeerd af.

Welke woorden ze ook zeggen, u kunt erop vertrouwen.

De stekende wind, rondom is.

Aan touwtjes trekken en vleugels knippen, ik wist dat er geen tijd was.

We kunnen dromen en spreken door de slaap, en in onze gedachten de tekens uitkiezen.

Ik heb alle regels verpest.

De eeuwwisseling, dat loopt verkeerd af.

Welke woorden ze ook zeggen, u kunt erop vertrouwen.

Ze komt naar me toe en gaat recht tegenover de zee zitten.

Ze beantwoordt vragen en haalt uit de diepte.

Roepen naar de zon, naar de zon.

Freeze frames waren bedoeld, maar hadden geen geld.

Als je wist dat je zou lijden.

Ik verzin het.

Ogen die spreken als ze voelen, niets is opgelost.

Ik verloor mijn gevoel voor richting, ontspoord, uitgeworpen, aan stuurboordzijde.

Wie ben ik om hun leven op te eisen?

Hun lot is het mijne.

Zal ik het overleven?

Zo lief dat je belde, maar ik neem niet op...

Zo lief dat je belde, maar ik neem niet op...

Forceer je ego-verdichter ...

En laat los!

En laat los!

Als mijn reputatie mij voorgaat,

dan blijf ik hier comateus.

Jij krijgt jouw zin, ik de mijne!

Sluiter bij het zien van de voordeur, mijn hart zou kunnen stoppen.

Zo dun als toespelingen staar ik door haar ramen.

Speel de hele nacht, ik speel de hele nacht uit angst om niets te winnen.

Je vroeg om mijn mening?

Ik hou mijn handen thuis!