Melpomene - The Dear Hunter

Cold had I calloused

Walls were raised to bear the weight I’d not take

Too slow were my senses

Muted musings lost their way;

disconnected

Only silence remained, holding my breath in the dark

Gasping for air with the lungs of a lark

So warm was your welcome;

humble in its embrace

Tell me, just how did you save me;

Pull me up from the grave?

Though my youth did mislead, I would retreat to you

Right back to your arms with my spirit aglow

Where the pains of the past exit en masse;

through you

Too lost when we part, with the lungs of a lark

I, far removed from myself, had denied what I lost when my heart had withdrawn

to the fray

In a whimsical way, I would flee from the truth

I could bury in youth

You would have me, if I’d fallen again

Would you bring me back out of the dark, with my lungs of a lark?

Cold have I calloused, but these walls are coming down

Koud was ik eeltig geworden

Muren werden opgetrokken om het gewicht te dragen dat ik niet zou dragen

Te traag waren mijn zintuigen

Gedempte mijmeringen verloren de weg;

losgekoppeld

Alleen stilte bleef over, mijn adem inhoudend in het donker

Hijgend naar lucht met de longen van een leeuwerik

Zo warm was je welkom;

nederig in zijn omhelzing

Vertel me, hoe heb je me gered;

Me uit het graf trekken?

Hoewel mijn jeugd misleidde, zou ik me bij je terugtrekken

Meteen terug naar je armen met mijn geest gloeiend

Waar de pijnen van het verleden massaal verdwijnen;

door jou

Te verloren wanneer we scheiden, met de longen van een leeuwerik

Ik, ver van mezelf verwijderd, had ontkend wat ik had verloren toen mijn hart zich had teruggetrokken

naar de strijd

Op een grillige manier zou ik de waarheid ontvluchten

Ik zou kunnen begraven in de jeugd

Je zou me hebben, als ik weer was gevallen

Zou je me terug uit het donker willen halen, met mijn longen van een leeuwerik?

Ik heb het koud gehad, maar deze muren komen naar beneden