Still In Saigon - The Charlie Daniels Band

'Got on a plane in Fresco and got off in Vietnam.

I walked into a different world, the past forever gone.

I could have gone to Canada or I could have stayed in school.

But I was brought up differently.

I couldn’t break the rules.

Thirteen months and fifteen days, the last ones were the worst.

One minute I kneel down and pray And the next I stand and curse.

No place to run to where I did not feel that war.

When I got home I stayed alone and checked behind each door.

Still in Saigon… Still in Saigon

I am Still in Saigon in my mind!

The ground at home was covered with snow.

And I was covered in sweat.

My younger brother calls me a killer and My daddy calls me a vet.

Everybody says that I’m someone else That I’m sick and there’s no cure.

Damned if I know who I am.

There was only one place I was sure…

When I was

Still in Saigon… Still in Saigon.

I am Still in Saigon… in my mind!

Every summer when it rains, I smell the jungle, I hear the planes.

I can’t tell no one I feel ashamed.

Afraid someday I’ll go insane.

That’s been ten long years ago and time has gone on by.

But now and then I catch myself… Eyes searchin through the sky.

All the sounds of long ago will be forever in my head.

Mingled with the wounded’s cries and the silence of the dead…

Cause I’m

Still in Saigon… Still in Saigon

I am still in Saigon… in my mind!

'In Fresco op het vliegtuig gestapt en in Vietnam uitgestapt.

Ik liep een andere wereld binnen, het verleden voor altijd voorbij.

Ik had naar Canada kunnen gaan of ik had op school kunnen blijven.

Maar ik ben anders opgevoed.

Ik kon de regels niet overtreden.

Dertien maanden en vijftien dagen, de laatste waren het ergst.

Het ene moment kniel ik neer en bid en het volgende moment sta ik en vloek.

Geen plek om naar toe te rennen waar ik die oorlog niet voelde.

Toen ik thuiskwam, bleef ik alleen en controleerde ik achter elke deur.

Nog steeds in Saigon... Nog steeds in Saigon

Ik ben nog steeds in Saigon in mijn gedachten!

De grond thuis was bedekt met sneeuw.

En ik zat onder het zweet.

Mijn jongere broer noemt me een moordenaar en mijn vader noemt me een dierenarts.

Iedereen zegt dat ik iemand anders ben dat ik ziek ben en er geen genezing is.

Verdomme als ik weet wie ik ben.

Er was maar één plek waar ik zeker van was...

Toen ik was

Nog steeds in Saigon... Nog steeds in Saigon.

Ik ben nog steeds in Saigon... in gedachten!

Elke zomer als het regent, ruik ik de jungle, hoor ik de vliegtuigen.

Ik kan tegen niemand zeggen dat ik me schaam.

Bang dat ik op een dag gek word.

Dat is tien lange jaren geleden en de tijd is verstreken.

Maar af en toe betrap ik mezelf erop... Ogen zoeken door de lucht.

Alle geluiden van lang geleden zullen voor altijd in mijn hoofd zitten.

Vermengd met het geschreeuw van de gewonden en de stilte van de doden...

want ik ben

Nog steeds in Saigon... Nog steeds in Saigon

Ik ben nog steeds in Saigon... in gedachten!