Narcoisis - The Autumn Offering

Submit to the numbness of narcotic sleep

It dulls my eyes and dilates under the expanse of gray skies

The dark comes to surface, in my dreams the world burns

Falling like prisms, turned numb to the pain

Like my father spit on me tell me how worthless I am

As daylight filters leaves

She wept so many tears for me of desperation

Forgive me father, forsaken have been left to die

The walking dead surround me, the hubris of our shame

Sleepwalkers and the lemmings of modern day

And I’m sorry I always pushed you away

Please let me go

Cradled in its grip with a gun up to my head

Stomach aches, skin is white, I’m always back for more

You wanted to live

Time lapsed while I couldn’t breathe

Inspiration has died and nothing makes me feel alive

Time, time lapsed while I couldn’t breathe

As we slowly fade away in the end your all buried to me

If callous hearts collide could I reopen the wounds left scarred?

To let those emotions bleed of the ghost that’s left of me

Cradled in its grip with a gun up to my head

Stomach aches, skin is white, I’m always back for more

You wanted to live

Time lapsed while I couldn’t breathe

Inspiration has died and nothing makes me feel alive

Time, time lapsed while I couldn’t breathe

As we slowly fade away in the end your all buried to me

Onderwerp je aan de gevoelloosheid van verdovende slaap

Het maakt mijn ogen dof en verwijdt zich onder de uitgestrekte grijze luchten

Het donker komt aan de oppervlakte, in mijn dromen brandt de wereld

Vallend als prisma's, verdoofd door de pijn

Zoals mijn vader op me spuugde, vertel me hoe waardeloos ik ben

Als de daglichtfilters weggaan

Ze huilde zo veel tranen voor mij van wanhoop

Vergeef me vader, verlaten zijn achtergelaten om te sterven

De wandelende doden omringen me, de overmoed van onze schaamte

Slaapwandelaars en de lemmingen van de moderne tijd

En het spijt me dat ik je altijd wegduwde

Laat me alsjeblieft gaan

Gewiegd in zijn greep met een pistool tegen mijn hoofd

Buikpijn, huid is wit, ik ben altijd terug voor meer

Je wilde leven

De tijd verstreek terwijl ik niet kon ademen

Inspiratie is gestorven en niets geeft me het gevoel dat ik nog leef

Tijd, tijd verstreken terwijl ik niet kon ademen

Terwijl we langzaam verdwijnen, ben je uiteindelijk allemaal voor mij begraven

Als eeltige harten botsen, kan ik dan de wonden met littekens openen?

Om die emoties te laten bloeden van de geest die er nog van me is

Gewiegd in zijn greep met een pistool tegen mijn hoofd

Buikpijn, huid is wit, ik ben altijd terug voor meer

Je wilde leven

De tijd verstreek terwijl ik niet kon ademen

Inspiratie is gestorven en niets geeft me het gevoel dat ik nog leef

Tijd, tijd verstreken terwijl ik niet kon ademen

Terwijl we langzaam verdwijnen, ben je uiteindelijk allemaal voor mij begraven