Observer - The Acacia Strain

Instead of fighting

The sickness she is

You become the disease

Give your life to the witch

Give your life to the witch

Give your life to the witch

Give your life to the witch

«You look in their eyes, even in a picture, doesn’t matter if they’re dead or

alive, you can still read 'em.

You know what you see?

They welcomed it…

not at first, but… right there in the last instant.

It’s an unmistakable

relief.

See, cause they were afraid, and now they saw for the very first time

how easy it was to just… let go.

Yeah, they saw, in that last nanosecond,

they saw… what they were.

You, yourself, this whole big drama,

it was never more than a jerry rig of presumption and dumb will,

and you could just let go.

To finally know that you didn’t have to hold on so

tight.

To realize that all your life, all your love, all your hate,

all your memories, all your pain, it was all the same thing.

It was all the

same dream, a dream that you had inside a locked room, a dream about being a

person.

And like a lot of dreams, there’s a monster at the end of it.»

«Remember the old days… How everything used to be?

We used to be so happy.

I miss that.

I miss us.

How normal it used to be.

You and I used to smile so

much… Look at all that water.

I love the ocean because it reminds me of all

the wonderful times we used to have here.

The sounds and the sights,

and the smell, it just makes me so happy.

All of those memories and feelings

help me live.

The hope that maybe everything will be like they used to be gives

me a reason to wake up in the morning.

I don’t dream anymore.

I know a lot of

people say that but I really don’t.

It’s hard to dream when everything you used

to dream about is a nightmare.

I don’t know.

I’m sorry.

Sometimes I still cling

to that memory, hoping.

You always look the same while you’re asleep.

It’s like reliving an old memory.

So calm, so peaceful, almost happy.

It reminds me of the old me, the one I thought I knew before all this.

I’m not a stranger to these feelings.

Loneliness, emptiness, anger.

But I thought we worked through them.

I thought we defeated them, together.

Instead they stand in defiance in the back of my mind slowly inching their way

forward again.

When’s this going to stop?

Tell me.

Please tell me.

Say you’ll make it better again.

I miss the way it was.

The way things were.

I would rather die than know that I will never relive those moments again.

Because this isn’t living, this isn’t anything at all.

I would rather die.»

She pulls you deeper from the world

As you gasp your final breath

Say goodbye to the world

And face your fate that’s worse than death

She is the one you see when you close your eyes

Spreader of fear, paralyzer of lies

Gasping me for words and exploding your heart

Where is the distance alone in the dark?

Give your life to the witch

Surrender your last breath to the witch

Give your life to the witch

Surrender your last breath to the witch

«But you have no right to call me a murderer.

You have a right to kill me.

You have a right to do that… but you have no right to judge me.

It’s impossible for words to describe what is necessary to those who do not

know what horror means.

Horror… Horror has a face… and you must make a

friend of horror.

Horror and moral terror are your friends.

If they are not,

then they are enemies to be feared.

They are truly enemies!»

Frozen to the bed

The terror in my mind

She calls out to me

I cannot scream

I leave the world behind

I cannot scream

I cannot scream

I cannot scream

I cannot scream

Bury me in a nameless grave

Bury me in a nameless grave

Bury me in a nameless grave

Bury me in a nameless grave

In plaats van te vechten

De ziekte die ze is

Jij wordt de ziekte

Geef je leven aan de heks

Geef je leven aan de heks

Geef je leven aan de heks

Geef je leven aan de heks

«Je kijkt in hun ogen, zelfs op een foto, het maakt niet uit of ze dood of

levend, je kunt ze nog steeds lezen.

Weet je wat je ziet?

Ze verwelkomden het…

niet in het begin, maar... precies daar op het laatste moment.

Het is een onmiskenbare

opluchting.

Kijk, want ze waren bang, en nu zagen ze voor het eerst

hoe gemakkelijk het was om gewoon... los te laten.

Ja, ze zagen, in die laatste nanoseconde,

ze zagen... wat ze waren.

Jij, jezelf, dit hele grote drama,

het was nooit meer dan een jerry-rig van aanmatiging en domme wil,

en je zou gewoon kunnen loslaten.

Om eindelijk te weten dat je niet hoefde te wachten, dus

nauw.

Om te beseffen dat je hele leven, al je liefde, al je haat,

al je herinneringen, al je pijn, het was allemaal hetzelfde.

Het was alles

dezelfde droom, een droom die je had in een afgesloten kamer, een droom over het zijn van een...

persoon.

En zoals bij veel dromen, zit er een monster aan het einde ervan.»

«Herinner je je de oude tijd… Hoe alles vroeger was?

Vroeger waren we zo blij.

Ik mis dat.

Ik mis ons.

Hoe normaal het was.

Jij en ik lachten altijd zo

veel... Kijk naar al dat water.

Ik hou van de oceaan omdat het me aan alles doet denken

de geweldige tijden die we hier hadden.

De geluiden en de bezienswaardigheden,

en de geur, het maakt me gewoon zo blij.

Al die herinneringen en gevoelens

help me leven.

De hoop dat misschien alles weer zal zijn zoals vroeger, geeft

me een reden om 's ochtends wakker te worden.

Ik droom niet meer.

Ik ken er veel

mensen zeggen dat, maar ik echt niet.

Het is moeilijk om te dromen als alles wat je hebt gebruikt

om over te dromen is een nachtmerrie.

Ik weet het niet.

Mijn excuses.

Soms klamp ik me nog steeds vast

naar die herinnering, hopend.

Je ziet er altijd hetzelfde uit als je slaapt.

Het is alsof je een oude herinnering herbeleeft.

Zo kalm, zo vredig, bijna gelukkig.

Het doet me denken aan de oude ik, degene die ik dacht te kennen voor dit alles.

Ik ben geen vreemde van deze gevoelens.

Eenzaamheid, leegte, woede.

Maar ik dacht dat we er doorheen waren.

Ik dacht dat we ze samen hadden verslagen.

In plaats daarvan staan ​​ze uitdagend in mijn achterhoofd en kruipen langzaam hun weg

weer vooruit.

Wanneer stopt dit?

Zeg eens.

Vertel mij alstublieft.

Zeg dat je het weer beter maakt.

Ik mis hoe het was.

Zoals de dingen waren.

Ik ga liever dood dan te weten dat ik die momenten nooit meer zal beleven.

Omdat dit geen leven is, is dit helemaal niets.

Ik ga liever dood."

Ze trekt je dieper uit de wereld

Terwijl je je laatste adem uitblaast

Zeg vaarwel tegen de wereld

En je lot onder ogen zien dat erger is dan de dood

Zij is degene die je ziet als je je ogen sluit

Verspreider van angst, verlamder van leugens

Hij hapt naar woorden en laat je hart exploderen

Waar is de afstand alleen in het donker?

Geef je leven aan de heks

Geef je laatste adem over aan de heks

Geef je leven aan de heks

Geef je laatste adem over aan de heks

«Maar je hebt niet het recht om mij een moordenaar te noemen.

Je hebt het recht om me te vermoorden.

Je hebt het recht om dat te doen... maar je hebt niet het recht om over mij te oordelen.

Het is onmogelijk voor woorden om te beschrijven wat nodig is voor degenen die dat niet doen

weet wat horror betekent.

Horror... Horror heeft een gezicht... en je moet een

vriend van horror.

Horror en morele terreur zijn je vrienden.

Als dat niet het geval is,

dan zijn het vijanden om bang voor te zijn.

Het zijn echte vijanden!»

Bevroren aan het bed

De terreur in mijn hoofd

Ze roept naar me

ik kan niet schreeuwen

Ik laat de wereld achter

ik kan niet schreeuwen

ik kan niet schreeuwen

ik kan niet schreeuwen

ik kan niet schreeuwen

Begraaf me in een naamloos graf

Begraaf me in een naamloos graf

Begraaf me in een naamloos graf

Begraaf me in een naamloos graf