Креол - Террариум

Храня убогое молчанье

Над сумраком гниющих вод,

Он жег костры в ночи печальной

И полз бессмысленно вперед.

Его встречали горделиво

Арбитры брошенных дорог.

Преображались груши в сливы

И ветер выл свой монолог.

О том, что кончились спфиры

И загорелись провода,

И охлажденная вода

Бросает плащ на локоть мира.

Свою мечту бранит отшельник,

Живущий в ближнем далеке,

Он надевает старый тельник

И спит с расческою в руке.

И не торопится обратно,

И ублажает старый дом,

Где, убиенный многократно,

Поет канцону агроном.

Про ветер, про моря из глины,

Про праздничный дырявый стол,

Где твердокаменный креол

Таинственно грызет маслины.

Een ellendige stilte bewaren

Boven de schemering van rottend water,

Hij stak vuren aan in de droevige nacht

En kroop zinloos naar voren.

Hij werd trots begroet

Arbiters van verlaten wegen.

Peren werden omgevormd tot pruimen

En de wind huilde zijn monoloog.

Over het feit dat spfirs op zijn

En de draden vlogen in brand

En gekoeld water

Werpt een mantel op de el van de wereld.

De kluizenaar scheldt zijn droom uit,

Wonen in de buurt ver,

Hij trekt een oud vest aan

En slaapt met een kam in zijn hand.

En haast je niet terug

En behaagt het oude huis,

Waar, vele malen gedood,

De agronoom zingt de canzone.

Over de wind, over de zeeën van klei,

Over de feestelijke tafel met gaten,

Waar is de keiharde creoolse

Knaagt op mysterieuze wijze aan olijven.