worse - Tea

Slipping deeper into myself, slowly trickling like my health.

I know that one day I’ll break

Left home for few days time, tried my hard to fix my mind but all that I could

do was lay awake

But maybe its the weather or maybe it my selfish tendencies

Its something about me right now, it just doesn’t feel like who I used to be

So I’m sorry to my family, I’m sorry to my friends, I’m sorry to the people

whom I can’t make amends

Sorry for my past mistakes, I’m sorry for this curse, sorry that I’m never

getting better and always getting worse

I feel so God damn trapped, stuck here on a sinking raft

Dreaming of the day it de-inflates

Death feels like an open door and less like a metaphor

That I use poetry to reinstate

And maybe it’s the medicine or maybe it’s the stupid fucking songs

But something always makes me feel, like I’ve been doing everything wrong

And if this reads like a suicide note

Then I guess it’s some good practice after all

'Cause I said some six years ago

That I would rather die than grow and fall

So I’m sorry to my family, I’m sorry to my friends,

I’m sorry to the people with whom I can’t make amends

I’m sorry for my past mistakes, I’m sorry for this curse

I’m sorry that I’m never getting better

And always getting worse

Dieper in mezelf glippen, langzaam druppelend als mijn gezondheid.

Ik weet dat ik op een dag zal breken

Ik ben een paar dagen van huis geweest, heb mijn best gedaan om mijn geest te ordenen, maar alles wat ik kon

doen lag wakker

Maar misschien is het het weer of misschien zijn het mijn egoïstische neigingen

Het is iets over mij op dit moment, het voelt gewoon niet meer als wie ik vroeger was

Dus het spijt me voor mijn familie, het spijt me voor mijn vrienden, het spijt me voor de mensen

die ik niet goed kan maken

Sorry voor mijn fouten in het verleden, het spijt me voor deze vloek, sorry dat ik nooit ben

beter worden en altijd slechter worden

Ik voel me zo verdomme gevangen, hier vast op een zinkend vlot

Dromen van de dag dat het leegloopt

De dood voelt als een open deur en minder als een metafoor

Dat ik poëzie gebruik om te herstellen

En misschien is het het medicijn of misschien zijn het de stomme verdomde liedjes

Maar iets geeft me altijd het gevoel, alsof ik alles verkeerd heb gedaan

En als dit leest als een zelfmoordbriefje

Dan denk ik dat het toch een goede gewoonte is

Want ik zei zo'n zes jaar geleden

Dat ik liever dood zou gaan dan groeien en vallen

Dus het spijt me voor mijn familie, het spijt me voor mijn vrienden,

Het spijt me voor de mensen met wie ik het niet goed kan maken

Het spijt me voor mijn fouten in het verleden, het spijt me voor deze vloek

Het spijt me dat ik nooit beter word

En het wordt altijd erger