the lakes - Taylor Swift

Is it romantic how all my elegies eulogize me?

I’m not cut out for all these cynical clones

These hunters with cell phones

Take me to the lakes, where all the poets went to die

I don’t belong and, my beloved, neither do you

Those Windermere peaks look like a perfect place to cry

I’m setting off, but not without my muse

What should be over burrowed under my skin

In heart-stopping waves of hurt

I’ve come too far to watch some name-dropping sleaze

Tell me what are my Wordsworth

Take me to the lakes, where all the poets went to die

I don’t belong and, my beloved, neither do you

Those Windermere peaks look like a perfect place to cry

I’m setting off, but not without my muse

I want auroras and sad prose

I want to watch wisteria grow right over my bare feet

'Cause I haven’t moved in years

And I want you right here

A red rose grew up out of ice frozen ground

With no one around to tweet it

While I bathe in cliff-side pools

With my calamitous love and insurmountable grief

Take me to the lakes, where all the poets went to die

I don’t belong and, my beloved, neither do you

Those Windermere peaks look like a perfect place to cry

I’m setting off, but not without my muse

No, not without you

Is het romantisch hoe al mijn elegieën me prijzen?

Ik ben niet geschikt voor al deze cynische klonen

Deze jagers met mobiele telefoons

Breng me naar de meren, waar alle dichters gingen om te sterven

Ik hoor er niet bij en, mijn geliefden, jij ook niet

Die Windermere-pieken zien eruit als een perfecte plek om te huilen

Ik ga op pad, maar niet zonder mijn muze

Wat moet er onder mijn huid worden ingegraven?

In hartverscheurende golven van pijn

Ik ben te ver gekomen om naar een slordige sleaze te kijken

Vertel me wat mijn Wordsworth is

Breng me naar de meren, waar alle dichters gingen om te sterven

Ik hoor er niet bij en, mijn geliefden, jij ook niet

Die Windermere-pieken zien eruit als een perfecte plek om te huilen

Ik ga op pad, maar niet zonder mijn muze

Ik wil poollicht en droevig proza

Ik wil blauweregen zien groeien over mijn blote voeten

Omdat ik al jaren niet ben verhuisd

En ik wil je hier

Een rode roos groeide op uit ijs bevroren grond

Met niemand in de buurt om het te tweeten

Terwijl ik baad in zwembaden aan de kliffen

Met mijn rampzalige liefde en onoverkomelijk verdriet

Breng me naar de meren, waar alle dichters gingen om te sterven

Ik hoor er niet bij en, mijn geliefden, jij ook niet

Die Windermere-pieken zien eruit als een perfecte plek om te huilen

Ik ga op pad, maar niet zonder mijn muze

Nee, niet zonder jou