Bizet: La Coccinelle, WD 87 - Sylvia McNair, Roger Vignoles, Жорж Бизе

Elle me dit: «Quelque chose

«Me tourmente.»

Et j’aperçus

Son cou de neige, et, dessus

Un petit insecte rose

J’aurais dû, — mais, sage ou fou

A seize ans, on est farouche, —

Voir le baiser sur sa bouche

Plus que l’insecte à son cou

On eût dit un coquillage;

Dos rose et taché de noir

Les fauvettes pour nous voir

Se penchaient dans le feuillage

Sa bouche fraîche était là;

Hélas!

Je me penchai sur la belle

Et je pris la coccinelle;

Mais le baiser s’envola

«Fils, apprends comme on me nomme,»

Dit l’insecte du ciel bleu

«Les bêtes sont au bon Dieu;

«Mais la bêtise est à l’homme.»

Ze zei tegen me: "Iets...

"Kwelt me."

En ik zag

Haar nek van sneeuw, en erop

Een klein roze insect

Ik had moeten hebben, - maar, wijs of dwaas

Op zestienjarige leeftijd is men woest, -

Zie de kus op haar mond

Meer dan het insect om zijn nek

Het leek op een zeeschelp;

Roze en zwart gevlekte achterkant

De zangers om ons te zien

Leunde in het gebladerte

Haar koele mond was daar;

Helaas!

Ik boog me over het mooie

En ik nam het lieveheersbeestje;

Maar de kus vloog weg

"Zoon, leer zoals ik noem,"

Zei het blauwe luchtinsect

“De beesten zijn van God;

"Maar domheid is van de man."