Где мне пойти - Супец

Так жаль, что друзья становятся чужими,

А руку жмут лишь потому, что так принято.

Мне жаль за то, что бог кого-то осчастливил,

А кому-то в двадцать лет ставит диагноз «Спид».

Мне жаль тех, кто душою добр,

И в то же время волей слаб, он несчастен,

За то что губит свою жизнь препаратами,

Из-за нее рвет свое сердце на части.

Как много глупых поступков мы совершаем.

Очень жаль, слишком поздно осознаем,

Ведь все и ныне (?) по годам чем заниматься знаем

В чистом небе внезапно грянет гром.

Обескуража сильно, повергнет в шок,

Тогда мы понимаем цену, тому что делали.

Не стоит и гроша, когда свободу меняют на срок

По приговору суда с подачи серых бля.

Где мне пойти чтобы не заблудиться,

Где те дороги, что не ведут в тупик.

Порою мне хотелось быстать птицей,

И ощутить свободу, хотябы на миг.

Где мне пойти чтобы не заблудиться,

Где те дороги, что не ведут в тупик.

Порою мне хотелось бы стать птицей,

И ощутить свободу, хотябы на миг.

SHZA:

Вот я один на перепутье, куртка дутая.

Осень дождями, зима снегами меня путает.

В памяти, в сердце пусто, тесно.

Опять избитая фраза, соль пресная.

Прятался за горизонтом, притворялся солнцем,

Но не нашел тепла ни в золоте ни в бронзе.

Свинец, порох, боек, взрыв, пламя,

А я не видел моря и прекрасные дальние дали,

Где так хорошо без нас, там где нас нет,

Там где на закате никогда светило не гаснет,

А здесь свет по счетчику, будни посчечиной хлещут.

Бессонные дни, короткие ночи.

Мы строим замки на песке, не боясь потопа,

Блуждаем в темноте по незнакомым тропам,

Ждем приговора молча, мыча от боли как звери,

Хороним надежду, храним веру.

Где мне пойти чтобы не заблудиться,

Где те дороги, что не ведут в тупик.

Порою мне хотелось бы стать птицей,

И ощутить свободу, хотябы на миг.

Где мне пойти чтобы не заблудиться,

Где те дороги, что не ведут в тупик.

Порою мне хотелось бы стать птицей,

И ощутить свободу, хотябы на миг.

Где мне пойти чтобы не заблудиться,

Где те дороги, что не ведут в тупик.

Порою мне хотелось бы стать птицей,

И ощутить свободу, хотябы на миг.

Где мне пойти чтобы не заблудиться,

Где те дороги, что не ведут в тупик.

Порою мне хотелось бы стать птицей,

И ощутить свободу, хотябы на миг.

Het spijt me zo dat vrienden vreemden worden

En ze schudden elkaar de hand, alleen omdat het gebruikelijk is.

Het spijt me dat God iemand blij heeft gemaakt

En iemand krijgt op twintigjarige leeftijd de diagnose aids.

Ik heb medelijden met degenen die vriendelijk van ziel zijn,

En tegelijkertijd is zijn wil zwak, hij is ongelukkig,

Voor het verpesten van zijn leven met drugs,

Door haar scheurt ze haar hart in stukken.

Hoeveel domme dingen we doen.

Jammer dat we het te laat beseffen

Immers, ook nu (?) door de jaren heen weten we wat ons te doen staat

Plots breekt er onweer uit aan de heldere hemel.

Sterk ontmoedigen, in shock storten,

Dan begrijpen we de prijs van wat we deden.

Geen cent waard als vrijheid wordt ingewisseld voor een termijn

Volgens het vonnis van de rechtbank met het indienen van grijs neuken.

Waar kan ik heen om niet te verdwalen,

Waar zijn de wegen die niet doodlopen.

Soms wou ik dat ik een vogel was

En voel vrijheid, in ieder geval voor even.

Waar kan ik heen om niet te verdwalen,

Waar zijn de wegen die niet doodlopen.

Soms zou ik willen dat ik een vogel kon zijn

En voel vrijheid, in ieder geval voor even.

SHZA:

Hier sta ik alleen op het kruispunt, de jas is gezwollen.

Herfst met regen, winter met sneeuw verwart me.

In het geheugen, in het hart is leeg, verkrampt.

Wederom een ​​afgezaagde uitdrukking, vers zout.

Verscholen achter de horizon, doen alsof ze de zon zijn,

Maar ik vond geen warmte in goud of brons.

Lood, buskruit, spits, explosie, vlam,

En ik zag de zee en mooie verre afstanden niet,

Waar het zo goed is zonder ons, waar we niet bestaan,

Waar bij zonsondergang het licht nooit uitgaat,

En hier brandt het licht op de meter, het leven van alledag klopt.

Slapeloze dagen, korte nachten.

We bouwen kastelen in het zand, niet bang voor de overstroming,

We dwalen in het donker langs onbekende paden,

Zwijgend wachtend op het vonnis, brullend van pijn als dieren,

We begraven hoop, we houden vertrouwen.

Waar kan ik heen om niet te verdwalen,

Waar zijn de wegen die niet doodlopen.

Soms zou ik willen dat ik een vogel kon zijn

En voel vrijheid, in ieder geval voor even.

Waar kan ik heen om niet te verdwalen,

Waar zijn de wegen die niet doodlopen.

Soms zou ik willen dat ik een vogel kon zijn

En voel vrijheid, in ieder geval voor even.

Waar kan ik heen om niet te verdwalen,

Waar zijn de wegen die niet doodlopen.

Soms zou ik willen dat ik een vogel kon zijn

En voel vrijheid, in ieder geval voor even.

Waar kan ik heen om niet te verdwalen,

Waar zijn de wegen die niet doodlopen.

Soms zou ik willen dat ik een vogel kon zijn

En voel vrijheid, in ieder geval voor even.