Krystal - SUNSET

Fonçant à travers la nuit pour aller conquérir celle que tu aimes

Tu accélères encore un peu, sur ta Kawazaki Ninja ZX-R

Et prononces son prénom en refermant les yeux

Tu ressens monter l’adrénaline pareil qu’avant un premier flirt

Et le vent froid, puissant, qui heurte ton blouson de cuir vert, fluorescent

Ton visage encore vierge, d’adolescent

Et ton cœur presque intact, ou le trouble est naissant

Ton blouson de cuir vert

Quelque part sur la route, un animal est la

Mais tu le vois trop tard

Ses deux yeux effrayés par la lumière Xénon, transparaissent dans le noir

Éclairant son pelage, que le métal transperce

Lentement ta moto, en s'écrasant compresse

Ton blouson de cuir vert, recouvert de sang

Et ton visage immaculé, sur l’asphalte reposant

Tu es mort cette nuit la, à peine agé de 17 ans

Dans un cimetière, sous la pluie, celle que tu partais rejoindre pleure

Quelques burnout pour la cérémonie, et dans la boue quelques gerbes de fleurs

Devant ce trou que des hommes ont creusé dans le froid

Elle s’agenouille et touche une dernière fois

Ton blouson de cuir vert, fluorescent

Et sur la pierre gravée, ton visage, à tout jamais adolescent

Repose en paix, toi qui n’a pas connu l’amour

Où que tu sois, si tu m’entends

Ton blouson de cuir vert, fluorescent

Repose en paix, toi qui n’a pas connu l’amour

Où que tu sois, si tu m’entends

Door de nacht rennen om degene van wie je houdt te veroveren

Je accelereert iets meer op je Kawasaki Ninja ZX-R

En zeg zijn naam en sluit je ogen

Je voelt de adrenalinestoot als voor een eerste flirt

En de koude, harde wind die je groene, fluorescerende leren jas raakt

Je nog maagdelijke, puberale gezicht

En je hart bijna intact, waar de problemen beginnen

Je groene leren jas

Ergens op de weg is een dier

Maar je ziet het te laat

Zijn twee ogen, bang voor het xenonlicht, schijnen door in het donker

Zijn vacht oplichten, die het metaal doorboort

Langzaam je motor, crashend kompres

Je groene leren jas, onder het bloed

En je smetteloze gezicht, rustend op het asfalt

Je stierf die nacht, amper 17

Op een begraafplaats, in de regen, degene waar je heen ging om mee te huilen

Wat burn-out voor de ceremonie, en wat kransen in de modder

Voor dit gat dat mannen in de kou hebben gegraven

Ze knielt en raakt nog een laatste keer aan

Je groene leren jas, fluorescerend

En op de gebeeldhouwde steen, je gezicht, voor altijd adolescent

Rust in vrede, jij die nooit liefde heeft gekend

Waar je ook bent, als je me hoort

Je groene leren jas, fluorescerend

Rust in vrede, jij die nooit liefde heeft gekend

Waar je ook bent, als je me hoort