Seeds of the Suffering - Suffocation

The gods that have once spoken to me.

Have abandoned me to my pre — destined state.

A state in which there are no words, is no language.

Only the language of the endless suffering.

Suffering that brings me to appreciate my new found existance.

One that spawns forth a new being.

A being in which there is no appreciation for his fellow man to see.

Hatred and remorse unto those who have punished me.

Punishment too cold to see.

I don’t see, I don’t see.

One that I have once created.

Forced to change, I don’t need.

The path of abomination of all things.

For I am now a seed, that will one day set forth a new race.

One that will cleanse my soul.

Anticipation of the weak — minded fools.

One that my once beloved gods will not recognize.

Race which feeds off the suffering.

As the mortals cry out their new found god.

The race grows strong.

Until the day.

The day of judgement.

The race grows strong.

Until the day.

De goden die ooit tot mij hebben gesproken.

Hebben me overgelaten aan mijn voorbestemde staat.

Een staat waarin geen woorden zijn, is geen taal.

Alleen de taal van het eindeloze lijden.

Lijden waardoor ik mijn nieuw gevonden bestaan ​​waardeer.

Een die een nieuw wezen voortbrengt.

Een wezen waarin geen waardering is voor zijn medemens om te zien.

Haat en wroeging jegens degenen die mij hebben gestraft.

Straf te koud om te zien.

Ik zie het niet, ik zie het niet.

Een die ik ooit heb gemaakt.

Gedwongen om te veranderen, heb ik niet nodig.

Het pad van gruwel van alle dingen.

Want ik ben nu een zaad, dat op een dag een nieuw ras zal voortbrengen.

Een die mijn ziel zal reinigen.

Anticipatie van de zwakke dwazen.

Een die mijn ooit geliefde goden niet zullen herkennen.

Ras dat zich voedt met het lijden.

Terwijl de stervelingen hun nieuw gevonden god uitschreeuwen.

Het ras wordt sterk.

Tot de dag.

De dag des oordeels.

Het ras wordt sterk.

Tot de dag.