The Child in the Ocean -

Time will slowly get the hold of me

I surrender to tranquility

So close and lock the doors, ignore the raging war

battles roaring within me

All the torn and frightened faces

hiding in the darkest places

Makes me feel sick and so infected

Yet rejected, disconnected

Past is strong, the present kneeling

Haunted by these walls and ceiling

nothing to read but empty pages

face defeat to silent cages

Nothing were between us and the sunset

On this place we could not be found

You saw me in the last light

And whispered that you knew there was life inside

The darkening sea was vast and we were silent

The pulsing blood was warm, unspoiled

We vanished in the long shades

and found a river running through sacred soil

And life would run through us

(through heart and through spine)

this life designed by us

(of wondrous design)

And I believed so much in you and me

(our blood intertwined)

Never come here, stay away from me

You might find this cell an open sea

this far from every shore, the stormy weather roars

better cling to the debris

Darkest ages, darkest hours

burning ice and freezing fires

climbing up but the starway’s falling

keep on tossing, spinning, crawling

Turn around without directions

heal the wounds with new infections

Hear the silence, taste the hunger

bad dreams penetrates your slumber

De tijd zal me langzaam in zijn greep krijgen

Ik geef me over aan de rust

Dus sluit en doe de deuren op slot, negeer de razende oorlog

gevechten brullen in mij

Alle verscheurde en bange gezichten

verstoppen op de donkerste plekken

Ik voel me ziek en zo geïnfecteerd

Toch afgewezen, verbroken

Verleden is sterk, het heden knielt

Achtervolgd door deze muren en plafond

niets te lezen behalve lege pagina's

confronteer de nederlaag met stille kooien

Er was niets tussen ons en de zonsondergang

Op deze plek waren we niet te vinden

Je zag me in het laatste licht

En fluisterde dat je wist dat er leven in zat

De donker wordende zee was enorm en we waren stil

Het pulserende bloed was warm, onbedorven

We verdwenen in de lange tinten

en vond een rivier die door heilige grond liep

En het leven zou door ons heen gaan

(door hart en door ruggengraat)

dit door ons ontworpen leven

(van wonderbaarlijk ontwerp)

En ik geloofde zo veel in jou en mij

(ons bloed verweven)

Kom hier nooit, blijf uit mijn buurt

Misschien vind je deze cel een open zee

zo ver van elke kust brult het stormachtige weer

beter vasthouden aan het puin

Donkerste tijden, donkerste uren

brandend ijs en vriesvuren

klimmen omhoog, maar de sterrenhemel daalt

blijf gooien, draaien, kruipen

Draai je om zonder aanwijzingen

genees de wonden met nieuwe infecties

Hoor de stilte, proef de honger

slechte dromen dringen je slaap binnen