Shards - Starkweather

Summon forth the rain wash away the filth I can blanch memories I

Can’t cleanse my soul Summon forth the flames, strip flesh from bone I

Can’t slough memories they’re like second skin One cut for memory

Another for hope I’m probing for answers Can only strike a nerve

Cutting cables Unloading dead weight Until nothing remains An innate

Self-loathing pouring from every aperture These holes in my skin let

The darkness out Let it flow These holes in my skin let the darkness

Out Let it flow There’s nothing less in this world than what I think

Of myself A broken man Paint a picture of a broken man Search — For a

Reason Probe deep Strike a nerve The scars have faded weathered away

Through the years All memories remain intact, clear Crystalline and

Unpure Cutting cables, Unloading dead weight until nothing remains

These holes in my skin let the darkness out let it flow In rivulets of

Blood that flow down my arms Into the drain Rivulets of blood flow

Down my arms Into the drain An innate self-loathing pouring from every

Aperture Never a truer feeling than pain To assure me I’m alive

Roep de regen op, spoel het vuil weg Ik kan herinneringen blancheren I

Kan mijn ziel niet reinigen Roep de vlammen op, ontdoe het vlees van het bot I

Kan herinneringen niet verwijderen, ze zijn als een tweede huid Eén snee voor het geheugen

Nog een voor hoop Ik ben op zoek naar antwoorden Kan alleen maar een zenuw raken

Kabels doorknippen Eigen gewicht lossen Tot er niets meer over is Een aangeboren

Zelfhaat gieten uit elke opening Deze gaten in mijn huid laten

De duisternis uit Laat het stromen Deze gaten in mijn huid laat de duisternis

Out Let it flow Er is niets minder in deze wereld dan wat ik denk

Van mezelf Een gebroken man Schilder een foto van een gebroken man Zoeken — Voor een

Reden Sonde diep Raak een zenuw De littekens zijn vervaagd, verweerd weg

Door de jaren heen Alle herinneringen blijven intact, helder Kristallijn en

Onzuiver Snijden van kabels, Lossen van eigen gewicht tot er niets meer over is

Deze gaten in mijn huid laten de duisternis naar buiten, laten het stromen In beekjes van

Bloed dat langs mijn armen stroomt In de afvoer Stroompjes van bloed stromen

Langs mijn armen In de afvoer Een aangeboren zelfhaat stroomt uit elke

Diafragma Nooit een meer waar gevoel dan pijn Om me te verzekeren dat ik leef