Alma De La Calle - Soraya

Se llama María, es abuela con nueve nietos

Sin diploma, sin un centavo, se ganó el corazón de un pueblo

Sin conocer a sus padres, sin abrazar a sus hermanos

Cuando era niña la abandonaron y cayó en malas manos

Sobre una cama de acero soñaba con los versos

Que leía cada noche en las historias del Testamento

Como una yegua sin riendas la quisieron amansar

Sin pensar que este espíritu tenía que volar

Yo soy Alma de la calle

Soy solo lo que soy

Mi refugio son mis versos el ritmo de la calle

Es el latido de mi corazón

Soy Alma de la calle

Esta es mi vida esta soy, yo soy Alma de la calle

Soy la voz que se escapó

Soy la niña que creció en el alma de la calle

La vida le dió golpes y ella vida a sus hijas

Con su amor les enseño ser fuertes y unidas

Por las mañanas trabajaba frente a un centro de cultura

Y por las noches se escapaba y hablaba con su musa

Sin más que fe en su bolsillo flotaba en la emoción

Sin saber que su poesía le iba dar tal ovación

Yo soy Alma de la calle

Humilde y sencilla nos narra sus pensamientos

Con sus dedos manchados y el cansancio en sus huesos

Nuestra María vive en miseria, nuestra María es poeta

Nuestra María lustra botas sentada en su caja de madera

Como un espejo sus palabras nos hacen apreciar

Que hay belleza en todo y todos somos igual

Haar naam is María, ze is een oma met negen kleinkinderen

Zonder diploma, zonder cent, won hij het hart van een stad

Zonder zijn ouders te kennen, zonder zijn broers te knuffelen

Toen ze een kind was, werd ze in de steek gelaten en viel ze in verkeerde handen

Op een stalen bed droomde ik van de verzen

Dat ik elke avond lees in de verhalen van het Testament

Als een merrie zonder teugels wilden ze haar temmen

Zonder te denken dat deze geest moest vliegen

Ik ben de ziel van de straat

Ik ben gewoon wat ik ben

Mijn schuilplaats is mijn verzen het ritme van de straat

Het is het ritme van mijn hart

Ik ben de ziel van de straat

Dit is mijn leven, dit ben ik, ik ben Alma de la calle

Ik ben de stem die wegging

Ik ben het meisje dat opgroeide in de ziel van de straat

Het leven gaf haar klappen en ze gaf het leven aan haar dochters

Met zijn liefde leerde hij hen sterk en verenigd te zijn

's Ochtends werkte ik voor een cultuurcentrum

En 's nachts sloop hij weg en praatte met zijn muze

Met niets dan vertrouwen in zijn zak dreef hij op emotie

Zonder te weten dat zijn poëzie hem zo'n ovatie zou geven

Ik ben de ziel van de straat

Nederig en eenvoudig, vertelt ze ons haar gedachten

Met zijn bevlekte vingers en de vermoeidheid in zijn botten

Onze Maria leeft in ellende, onze Maria is een dichter

Onze Maria poetst laarzen zittend op haar houten kist

Als een spiegel doen je woorden ons waarderen

Dat er schoonheid is in alles en dat we allemaal hetzelfde zijn