Where Nothing Was Left - Slumber

Endless halls

deep bottomless corridors

where i have crawled through years of cold dead decay

reaching for something i could never hold onto

gripping around something so withering and fragile

i abused myself to a point where nothing was left

my days had become so gray and colorless

slowly the ashes where sweeping around me

falling deeper and deeper into dusk

now i realize my soul was tainted (in disgrace)

so hard a surface, yet so easily broken…

torn apart by truth and its sickening touch

words came out but were painfully spoken

i never knew it would hurt so much

so hard a surface, yet so easily broken…

Eindeloze zalen

diepe bodemloze gangen

waar ik door jaren van koud dood verval ben gekropen

reiken naar iets dat ik nooit zou kunnen vasthouden

zich vastgrijpen rond iets dat zo verwelkend en breekbaar is

ik heb mezelf zo misbruikt dat er niets meer over was

mijn dagen waren zo grijs en kleurloos geworden

langzaam veegde de as om me heen

steeds dieper in de schemering vallen

nu realiseer ik me dat mijn ziel besmet was (in schande)

zo'n hard oppervlak, maar toch zo gemakkelijk te breken...

verscheurd door de waarheid en haar misselijkmakende aanraking

er kwamen woorden uit, maar werden pijnlijk uitgesproken

ik wist niet dat het zoveel pijn zou doen

zo'n hard oppervlak, maar toch zo gemakkelijk te breken...