Stubborn - Senser

I’m lost, I’m lost, isolated

I’m drifting, I’m sifting through the sand

Of my motherland now I pay the cost

Exposed to the rays of the heat

That are burning down my back

I’m crawling, then falling on my knees

But no-one hears my pleas

I lie with the demons coming outta the sandstone

Vultures strip my bones and now I’m conscious

But yet I’m all alone

And all the shit I’ve been fearing is now appearing

Yes the air is screaming

But I’m not dreaming, no

Not dreaming now.

No dreaming now

And after torniquet tightens on vein

Then I begin again

Retinas burn from the glare on the wing of a plane

Now without thinking I respond

First comes to seal the bond

With myself and then further beyond

The air, dry, breeds clear thoughts, a level head

I’ll be no use to my loved ones when I’m dead

So I pass the time learning, planning, assimilating

Till I excel and I can tell

That these mountains are not a cage but a gauge

Of all the unseen majesty

They will always be part of me

And though I trusted and was lied to by my own

I bear no grudge and I carry no millstone

No, I carry nothing

Fucked over in a small pressurized cabin

A wound is a safe place to crawl

A warm place, would I throw it all away?

End it all?

The pain is so reliable

What do I remember?

Old words

I learn new words, absorb, explore

Fall down in the dust

And smell the rain, metallic

When I fall I will stand up again

Stubborn boy

Disease passes through me like spirits

When I break I will heal

And when I fall I will stand up again

Ik ben verdwaald, ik ben verdwaald, geïsoleerd

Ik drijf, ik zift door het zand

Van mijn moederland betaal ik nu de kosten

Blootgesteld aan de stralen van de hitte

Die branden op mijn rug

Ik kruip en val dan op mijn knieën

Maar niemand hoort mijn smeekbeden

Ik lig met de demonen die uit de zandsteen komen

Gieren strippen mijn botten en nu ben ik bij bewustzijn

Maar toch ben ik helemaal alleen

En alle shit waar ik bang voor was, verschijnt nu

Ja, de lucht schreeuwt

Maar ik droom niet, nee

Nu niet dromen.

Nu niet dromen

En nadat de torniquet zich op de ader heeft aangetrokken

Dan begin ik opnieuw

Netvliezen branden door de schittering op de vleugel van een vliegtuig

Nu reageer ik zonder na te denken

Eerst komt om de obligatie te verzegelen

Met mezelf en dan verder daarbuiten

De lucht, droog, kweekt heldere gedachten, een kalm hoofd

Ik ben niet van nut voor mijn dierbaren als ik dood ben

Dus ik breng de tijd door met leren, plannen, assimileren

Tot ik uitblink en ik het kan vertellen

Dat deze bergen geen kooi zijn, maar een meter

Van alle ongeziene majesteit

Ze zullen altijd een deel van mij zijn

En hoewel ik vertrouwde en werd voorgelogen door mijn eigen

Ik koester geen wrok en ik draag geen molensteen

Nee, ik heb niets bij me

Geneukt in een kleine onder druk staande cabine

Een wond is een veilige plek om te kruipen

Een warme plek, zou ik het allemaal weggooien?

Alles beëindigen?

De pijn is zo betrouwbaar

Wat herinner ik me?

oude woorden

Ik leer nieuwe woorden, absorbeer, verken

Val in het stof

En ruik de regen, metaalachtig

Als ik val, sta ik weer op

koppige jongen

Ziekte gaat door me heen als geesten

Als ik breek, zal ik genezen

En als ik val, zal ik weer opstaan