Stygian Tranquility - Scalpel, Nuclear Death

To whom it may concern: I’m born at last!

I’m in my world, my tranquility…

And the smell of my flesh annoys me

And the scabs on my scales tend to itch

And my eyes sometimes liquity

So at times it’s hard to see…

I crawl upon a dead dog, lying on the edge of a pool of blood

I watch as flies encircle the carcass, and the dog, we make love…

And the cries from the dark scare me

And the insects in my flesh tend to itch

And the sky is always black

And in the dog my body bleeds…

To whom it may concern: at last I’m dying!

Leaving my world, my place of rest…

And the beasts without flesh sing to the dark

And their music is the love for hate

And I die, and I live, so I may die again

And when I wake I’ve found tranquility…

Voor wie het aangaat: ik ben eindelijk geboren!

Ik ben in mijn wereld, mijn rust...

En de geur van mijn vlees ergert me

En de korstjes op mijn weegschaal hebben de neiging om te jeuken

En mijn ogen soms liquity

Dus soms is het moeilijk te zien...

Ik kruip op een dode hond, liggend op de rand van een plas bloed

Ik kijk hoe vliegen het karkas omsingelen, en de hond, we bedrijven de liefde...

En de kreten uit het donker maken me bang

En de insecten in mijn vlees hebben de neiging om te jeuken

En de lucht is altijd zwart

En bij de hond bloedt mijn lichaam...

Voor wie het aangaat: eindelijk ga ik dood!

Mijn wereld, mijn rustplaats verlaten...

En de beesten zonder vlees zingen voor het donker

En hun muziek is de liefde voor haat

En ik sterf, en ik leef, dus ik kan opnieuw sterven

En als ik wakker word, heb ik rust gevonden...