Ghosts of Monongah - Satan

It was the worst thing the town

Had ever seen

One hundred years ago

They say the walls of the shaft caved in

Trapping men at the seam below

A fire began and grew out of control

Consuming the air and the walls that

Were thick with raw coal

Three hundred and seven men

Consigned to the flames alive

From above they heard it all

The agonized dying cries of Monongah

The hopeless survivors waited

Fearing the dead were the lucky ones

As the conflagration neared

The men clasped hands

And beseeched their God

To let it be quick but the end

Would come slow

Black fire devoured the skin and the

Flesh from their bones

Three hundred and seven men

Consigned to the flames alive

From above they heard it all

Every agonized dying cries at Monongah

A Place of unholy rest

Where the dead will not be still

A place of unsettled debt

Where their spirits haunt that hill

It was the worst thing

The town had ever known

So many dead below

They say when the wind blows you can

Still hear the screams of woe

There are some things

That can never be erased

Unspeakable suffering has left a reproach on this place

Three hundred and seven men

Three hundred and seven souls

From above they can still be heard

The unavenged crying ghosts

Of Monongah

Het was het ergste van de stad

ooit had gezien

Honderd jaar geleden

Ze zeggen dat de muren van de schacht instortten

Mannen vangen bij de naad hieronder

Er ontstond een brand die uit de hand liep

Het consumeren van de lucht en de muren die

Waren dik met ruwe kolen

Driehonderdzeven man

Levend aan de vlammen overgedragen

Van boven hoorden ze het allemaal

De gekwelde stervende kreten van Monongah

De hopeloze overlevenden wachtten

Angst voor de doden waren de gelukkigen

Naarmate de vuurzee naderde

De mannen sloegen de handen ineen

En smeekte hun God

Om het snel maar het einde te laten zijn

Zou langzaam komen

Zwart vuur verslond de huid en de

Vlees van hun botten

Driehonderdzeven man

Levend aan de vlammen overgedragen

Van boven hoorden ze het allemaal

Elke gekwelde stervende huilt om Monongah

Een plaats van onheilige rust

Waar de doden niet stil zullen zijn

Een plaats van onopgeloste schulden

Waar hun geesten rondspoken op die heuvel

Het was het ergste

De stad had ooit geweten

Zoveel doden hieronder

Ze zeggen dat als de wind waait je het kunt

Hoor nog steeds het geschreeuw van wee

Er zijn een aantal dingen

Dat kan nooit worden gewist

Onuitsprekelijk lijden heeft een smaad op deze plek achtergelaten

Driehonderdzeven man

Driehonderdzeven zielen

Van bovenaf zijn ze nog steeds te horen

De ongewroken huilende geesten

van Monongah