The Fountain Of Lamneth - Rush

I am born;

I am me.

I am new.

I am free.

Look at me;

I am young.

Sight unseen;

life unsung.

My eyes have just been opened,

and they’re open very wide.

Images around me don’t identify inside.

Just one blur I recognize,

the one that soothes and feeds.

My way of life is easy,

and as simple are my needs.

Yet my eyes are drawn toward

the mountain in the east.

Fascinates and captivates;

gives my heart no peace.

The mountain holds the sunrise

in the prison of the night,

till bursting forth from rocky chains,

the valley floods with light.

Living one long sunrise,

for to me all things are new.

I’ve never watched the sky grow

pale, or strolled through fields of dew.

I do not know of dust to dust.

I live from breath to breath.

I live to climb that mountain

to the Fountain of Lamneth.

II.

Didacts and Narpets

Listen!

III.

No One At the Bridge

Crying back to consciousness,

the coldness grips my skin.

The sky is pitching violently,

and drawn by shrieking winds.

Seaspray blurs my vision.

Waves roll by so fast.

Save my ship of freedom.

I’m lashed, helpless, to the mast.

Remembering when first I held

the wheel in my own hands,

I took the helm so eagerly

and sailed for distant lands.

But now the sea’s too heavy.

And I just don’t understand,

why must my crew desert me when I need a guiding hand?

Call out for direction

and there’s no one there to steer.

Shout out for salvation

but there’s no one there to hear.

Cry out supplication

for the maelstrom is near.

Scream out desperation

but no one cares to hear.

IV.

Panacea

The whiteness of confusion

is unfolding from my mind.

I stare around in wonder.

Have I left my life behind.

I catch the scent of ambergris

And turn my head, surprised.

My gaze is caught and held and I am helpless, mesmerized.

Panacea, liquid grace.

Oh, let me touch your gentle face.

Enchantment falls arond me and I know I cannot leave.

Here’s a meaning for my life,

a shelter from the storm.

Pacify my troubles with

her body, soft and warm.

Naked in our unity,

a smile for ev’ry tear.

Gentle hands that promise me comfort through the years.

Yet I know I must be gone

before the light of dawn.

Panacea, passion pure.

I can’t resist your gentle lure.

My heart will lie beside you,

and my wandering body grieve.

V. Bacchus Plateau

Another endless day.

Silhouettes of grey.

Another glass of wine.

Drink with eyes that shine.

To days

without that chill at morning.

Long nights,

time out of mind.

Draw another goblet

from the cask of forty-three.

Crimson, misty mem’ry,

hazy glimpse of me.

Give me back my wonder.

I’ve something more to give.

I guess it doesn’t matter.

There’s not much more to,

not much more to live.

Another foggy dawn.

The mountain almost gone.

Another doubtful fear.

The road is not so clear.

My soul

grows ever weary,

and the end

is ever near.

VI.

The Fountain

Look the mist is rising,

and the sun is peaking through.

See the steps grow lighter

as I reach their final few.

Hear the dancing waters;

I must be drawing near.

Feel, my heart is pounding

with embattled hope and fear.

The key, the end, the answer,

stripped of their disguise.

Still it’s al confusion,

and tears spring to my eyes.

Though I’ve reached a signpost;

it’s really not the end.

Like old Sol behind the mountain,

I’ll be coming up again.

Now at last I fall before

The Fountain of Lamneth.

I thought I would be singing,

but I’m tired, out of breath.

Many journeys end here,

but the secret’s told the same.

Life is just the candle,

and a dream must give it flame.

I’m in motion.

I am still.

I am crying.

I am still.

I’m together.

I’m apart.

I’m forever

at the start.

Still, I am.

Ik ben geboren;

Ik ben ik.

Ik ben nieuw.

I ben beschikbaar.

Kijk me aan;

Ik ben jong.

Zicht ongezien;

leven onbezongen.

Mijn ogen zijn zojuist geopend,

en ze staan ​​heel wijd open.

Afbeeldingen om me heen zijn niet herkenbaar binnenin.

Slechts één waas herken ik,

degene die kalmeert en voedt.

Mijn manier van leven is gemakkelijk,

en net zo eenvoudig zijn mijn behoeften.

Toch zijn mijn ogen gericht op

de berg in het oosten.

Fascineert en boeit;

geeft mijn hart geen rust.

De berg houdt de zonsopgang vast

in de gevangenis van de nacht,

tot het losbarst uit rotsachtige ketens,

de vallei overspoelt met licht.

Eén lange zonsopgang leven,

want voor mij zijn alle dingen nieuw.

Ik heb de lucht nog nooit zien groeien

bleek, of wandelde door velden van dauw.

Ik ken geen stof tot stof.

Ik leef van adem tot adem.

Ik leef om die berg te beklimmen

naar de Fontein van Lamneth.

II.

Didacts en Narpets

Luister!

III.

Niemand op de brug

Huilend terug naar het bewustzijn,

de kou grijpt mijn huid.

De lucht schudt heftig,

en getrokken door gierende winden.

Seaspray vertroebelt mijn zicht.

Golven rollen zo snel voorbij.

Red mijn schip van vrijheid.

Ik ben vastgesjord, hulpeloos, aan de mast.

Ik herinner me toen ik voor het eerst vasthield

het stuur in eigen handen,

Ik nam zo gretig het roer over

en zeilde naar verre landen.

Maar nu is de zee te zwaar.

En ik begrijp het gewoon niet,

waarom moet mijn bemanning me in de steek laten als ik een leidende hand nodig heb?

Roep om richting

en er is niemand om te sturen.

Roep om redding

maar er is niemand om te horen.

Roep smeekbede uit

want de maalstroom is nabij.

Schreeuw de wanhoop uit

maar niemand wil het horen.

IV.

Wondermiddel

De witheid van verwarring

ontvouwt zich vanuit mijn geest.

Ik kijk verwonderd om me heen.

Heb ik mijn leven achtergelaten.

Ik ruik de geur van ambergrijs

En draai mijn hoofd, verbaasd.

Mijn blik wordt gevangen en vastgehouden en ik ben hulpeloos, gebiologeerd.

Wondermiddel, vloeibare genade.

Oh, laat me je zachte gezicht aanraken.

Betovering valt om me heen en ik weet dat ik niet weg kan.

Hier is een betekenis voor mijn leven,

een schuilplaats voor de storm.

Verzacht mijn problemen met

haar lichaam, zacht en warm.

Naakt in onze eenheid,

een glimlach voor elke traan.

Zachte handen die me door de jaren heen troost beloven.

Toch weet ik dat ik weg moet

voor het licht van de dageraad.

Wondermiddel, passie puur.

Ik kan je zachte verleiding niet weerstaan.

Mijn hart zal naast je liggen,

en mijn dwalende lichaam treurt.

V. Bacchus-plateau

Weer een eindeloze dag.

Silhouetten van grijs.

Nog een glas wijn.

Drink met ogen die glanzen.

Tot dagen

zonder die kou op de ochtend.

Lange nachten,

tijd uit het hart.

Teken nog een beker

uit het vat van drieënveertig.

Crimson, mistige herinnering,

wazige glimp van mij.

Geef me mijn verwondering terug.

Ik heb nog iets te geven.

Ik denk dat het niet uitmaakt.

Er is niet veel meer aan,

niet veel meer te leven.

Weer een mistige dageraad.

De berg is bijna verdwenen.

Nog een twijfelachtige angst.

De weg is niet zo duidelijk.

Mijn ziel

wordt steeds moe,

en het einde

is ooit in de buurt.

VI.

De fontein

Kijk, de mist stijgt,

en de zon komt door.

Zie de stappen lichter worden

als ik hun laatste paar heb bereikt.

Hoor de dansende wateren;

Ik moet dichterbij komen.

Voel, mijn hart bonst

met strijdbare hoop en vrees.

De sleutel, het einde, het antwoord,

ontdaan van hun vermomming.

Het is nog steeds verwarring,

en tranen springen in mijn ogen.

Hoewel ik een wegwijzer heb bereikt;

het is echt niet het einde.

Zoals de oude Sol achter de berg,

Ik kom weer naar boven.

Nu val ik eindelijk voor

De fontein van Lamneth.

Ik dacht dat ik zou zingen,

maar ik ben moe, buiten adem.

Veel reizen eindigen hier,

maar het geheim wordt hetzelfde verteld.

Het leven is slechts de kaars,

en een droom moet het vlam geven.

Ik ben in beweging.

Ik ben nog steeds.

Ik huil.

Ik ben nog steeds.

ik ben samen.

ik ben uit elkaar.

ik ben voor altijd

aan het begin.

Toch ben ik dat.