Screaming Surrender - Rubylux

A sculpture of angel in ice stands before me.

The more I hold her the more she melts away.

She’s a sculpture of an angel in ice, just not made for me.

So sad as she left, she said «please don’t wait»

But I still hear her whispers carried in the breeze,

Saying, «baby, lets live while our souls are still free.»

But I’m down on my knees, crushed to the floor,

Screaming surrender like never before,

I knew it was wrong, still trying to hold on.

And I’m down on my knees, with myself to blame.

All my faith was in pieces, like a broken glass,

As I tried to collect it, I cut myself.

After time all the pieces were all replaced,

As my love for her faded, to the silent place.

But I still hear her whispers carried in the breeze,

Saying, «baby, lets live while our souls are still free.»

But I’m down on my knees, close to the floor,

Screaming surrender like never before,

I knew it was wrong, still trying to hold on.

But I’m down on my knees, with myself to blame,

Cause I’m too weak to blow out the flame.

I’m still trying to hold on.

Still trying to hold,

Still trying to hold on.

So lets live while our souls are still free.

But I’m down on my knees, with myself to blame.

Cause I’m too weak to blow out this flame.

Een beeld van een engel in ijs staat voor me.

Hoe meer ik haar vasthoud, hoe meer ze wegsmelt.

Ze is een beeld van een engel in ijs, alleen niet voor mij gemaakt.

Zo verdrietig toen ze wegging, zei ze "alsjeblieft niet wachten"

Maar ik hoor nog steeds haar gefluister gedragen in de wind,

Zeggen: "schat, laten we leven terwijl onze zielen nog vrij zijn."

Maar ik zit op mijn knieën, verpletterd op de grond,

Schreeuwende overgave als nooit tevoren,

Ik wist dat het verkeerd was en probeerde me nog steeds vast te houden.

En ik zit op mijn knieën, met mezelf de schuld.

Al mijn geloof was in stukken, als een gebroken glas,

Toen ik het probeerde te verzamelen, sneed ik mezelf.

Na verloop van tijd waren alle stukken allemaal vervangen,

Toen mijn liefde voor haar vervaagde, naar de stille plek.

Maar ik hoor nog steeds haar gefluister gedragen in de wind,

Zeggen: "schat, laten we leven terwijl onze zielen nog vrij zijn."

Maar ik zit op mijn knieën, dicht bij de vloer,

Schreeuwende overgave als nooit tevoren,

Ik wist dat het verkeerd was en probeerde me nog steeds vast te houden.

Maar ik zit op mijn knieën, met mezelf de schuld,

Omdat ik te zwak ben om de vlam uit te blazen.

Ik probeer nog steeds vol te houden.

Probeer nog steeds vast te houden,

Ik probeer nog steeds vol te houden.

Dus laten we leven terwijl onze zielen nog vrij zijn.

Maar ik zit op mijn knieën, met mezelf de schuld.

Omdat ik te zwak ben om deze vlam uit te blazen.