Ich zieh' mich an (und langsam aus) - Rosenstolz

Er spielte Klavier in der schäbigsten Bar,

Und allen war es seit langem klar,

Dass die Pfandleihe sein Zuhause war.

Er trank nicht wenig und rauchte zuviel,

Lächelte freundlich in das Gewühl,

Bis der letzte um fünf gegangen war.

Dann rannte er hastig ins Nachbarlokal,

Sucht und fand im dunstigen Saal

Das Mädchen, das stündlich sich restlos entkleidet,

Worunter nur er und kein anderer leidet.

Ich zieh' mich an und langsam aus

Und nicht allein und nicht zu Haus',

Ich bin auf dem Gebiet

Das einz’ge, was hier zieht,

Ich zieh' mich an und langsam aus.

Ich bin vielleicht kein großes Licht,

Doch wenn ich strippe,

Da merkt man’s nicht,

Ich leb' von meiner Haut,

Bin selten gut gebaut,

Ich zieh' mich an und langsam aus.

In seinem Leid verkauft er’s Klavier,

Bei einer Razzia folgt er ihr,

Hält um sie an noch auf dem Revier.

Sie wurde brav und führte das Haus,

Putzte Gemüse und ging niemals aus,

Doch bei Ultimo flogen sie hinaus.

Jetzt geht sie wieder ins alte Lokal

Und zeigt wie früher das Muttermal,

Und er wird wie kaum ein andrer beneidet,

Worunter nur er und kein anderer leidet.

Ich zieh' mich an und langsam aus

Und nicht allein und nicht zu Haus',

Ich bin auf dem Gebiet

Das einz’ge, was hier zieht,

Ich zieh' mich an und langsam aus.

Ich bin bestimmt kein großes Licht,

Doch wenn ich strippe,

Da merkt man’s nicht,

Steh' groß auf dem Plakat

Und wär' so gern privat,

Ich zieh' mich an und langsam aus.

Hij speelde piano in de armoedigste bar

En het was lang voor iedereen duidelijk

Dat het pandjeshuis zijn huis was.

Hij dronk niet weinig en rookte te veel,

glimlachte vriendelijk in de menigte,

Tot de laatste om vijf uur vertrok.

Toen rende hij haastig het naburige restaurant binnen,

Gezocht en gevonden in de wazige hal

Het meisje dat zich elk uur volledig uitkleedt

Waar alleen hij en niemand anders last van heeft.

Ik kleed me aan en kleed me langzaam uit

En niet alleen en niet thuis',

Ik ben in het veld

Het enige dat hier trekt

Ik kleed me aan en kleed me langzaam uit.

Ik ben misschien geen groot licht

Maar als ik strip

Je merkt er niets van

Ik leef van mijn huid

Ik ben zelden goed gebouwd

Ik kleed me aan en kleed me langzaam uit.

In zijn verdriet verkoopt hij de piano,

Tijdens een overval volgt hij haar

Stopt voor haar nog steeds op het station.

Ze werd braaf en runde het huis

Groenten schoongemaakt en nooit de deur uit gegaan

Maar bij Ultimo vlogen ze eruit.

Nu gaat ze terug naar de oude plek

En toont, zoals eerder, de moedervlek,

En hij wordt benijd als geen ander,

Waar alleen hij en niemand anders last van heeft.

Ik kleed me aan en kleed me langzaam uit

En niet alleen en niet thuis',

Ik ben in het veld

Het enige dat hier trekt

Ik kleed me aan en kleed me langzaam uit.

Ik ben zeker geen groot licht

Maar als ik strip

Je merkt er niets van

Sta rechtop op de poster

En zou graag privé zijn

Ik kleed me aan en kleed me langzaam uit.