Nobody Home - Roger Waters, Snowy White

«Alright, I’ll take care of them part of the time

But the somebody else that needs

Taking care of in Washington.»

«Who's that?»

«Rose Pilchitt»

«Rose Pilchitt, who’s that?»

(child screams in background --- «Shut Up!»)

«36−24−36.

Does that answer your question?»

«Oi!

I’ve got a little black book with my poems in!»

«Who's she?»

«She was 'Miss Armoured Division' in 1961…»

Got a little black book with my poems in

Got a bag with a toothbrush and a comb

When I’m a good dog they sometimes throw me a bone

I got elastic bands keeping my shoes on

Got those swollen hands blues

Got thirteen channels of shit on the TV to choose from

I got electric light

And I got second sight

Got amazing powers of observation

And that is how I know

When I try to get through

On the telephone to you

There’ll be nobody home

I got the obligatory Hendrix perm

And the inevitable pinhole burns

All down the front of my favorite satin shirt

I got nicotine stains on my fingers

Got a silver spoon on a chain

Got a grand piano to prop up my mortal remains

I got wild, staring eyes

And I got a strong urge to fly

But I got nowhere to fly to

Ooooo Babe

When I pick up the phone

«Surprise, surprise, surprise…»

There’s still nobody home

I got a pair of Gohill’s boots

And I got fading roots

"Ok, ik zal een deel van de tijd voor ze zorgen"

Maar de iemand anders die het nodig heeft

Verzorgen in Washington.»

"Wie is dat?"

"Rose Pilchitt"

"Rose Pilchitt, wie is dat?"

(kind schreeuwt op de achtergrond --- «Shut Up!»)

«36−24−36.

Beantwoordt dat jouw vraag?"

«Oei!

Ik heb een zwart boekje met mijn gedichten erin!»

"Wie is zij?"

«Ze was 'Miss Armoured Division' in 1961...»

Ik heb een klein zwart boekje met mijn gedichten erin

Ik heb een tas met een tandenborstel en een kam

Als ik een braaf hondje ben, gooien ze me soms een bot toe

Ik heb elastische banden om mijn schoenen aan te houden

Heb je die gezwollen handen blues

Heb je dertien kanalen met shit op de tv om uit te kiezen

Ik heb elektrisch licht

En ik kreeg een tweede gezicht

Heb geweldige waarnemingsvermogens

En dat is hoe ik het weet

Wanneer ik probeer door te komen

Aan de telefoon aan jou

Er is niemand thuis

Ik heb de verplichte Hendrix-permanent

En het onvermijdelijke gaatje brandt

Helemaal op de voorkant van mijn favoriete satijnen overhemd

Ik heb nicotinevlekken op mijn vingers

Heb je een zilveren lepel aan een ketting

Ik heb een vleugel om mijn stoffelijk overschot te ondersteunen

Ik werd wilde, starende ogen

En ik kreeg een sterke drang om te vliegen

Maar ik kan nergens naartoe vliegen

Ooooo schat

Als ik de telefoon oppak

«Verrassing, verrassing, verrassing…»

Er is nog steeds niemand thuis

Ik heb een paar Gohill's laarzen

En ik heb vervagende wortels