Последнее послание - Richman

Это моё признание на листе бумаги белом,

Эти строки вывожу я подчерком своим несмелым.

Между делом представляя в голове картины

Пишу о том, на что сказать не хватало сил мне.

Я помню всё, что было от самого начала,

Кончалось лето, знакомство и как-то всё завязалось.

Смс, звонки, первые встречи,

Подарки, объятия, поцелуи, время беспечное.

Прогулки по ночному городу, лишь ты и я,

Разговоры по мобильному часами день ото дня.

Сообщения «Доброе утро"друг другу,

«Как спалось, м?», и всё опять по кругу.

Каждую минуту туда-сюда десятки слов,

Перед сном «Спокойной ночи и сладких снов».

Я помню всё это и всё это в себе храню,

Лишь потеряв, я понял, как сильно тебя люблю…

Ветер в лицо и птицы кружат над головой,

Остался без тебя, наедине с собой.

Разлука кажется адом, когда тебя нет рядом,

Лишь потеряв, я понял, ты это то, что мне надо.

Эти серые будни, чёрно-белые дни,

Словно старое кино без тебя они.

Одни, друг без друга, остались ты и я,

Огня нет между нами, только холода пламя.

В чувствах наших цунами, в душе моей скука,

Вернуть бы то время хотя бы на минуту.

Вернуть бы первую встречу, первое свидание,

Наказание быть без тебя, нужно твоё внимание.

Изо дня в день ищу твой образ в толпе,

Ты нужна мне, все мои мысли о тебе.

В голове воспоминания, лишь закрою веки,

Картины нашей любви несут памяти реки.

За окном ночь и город замер до рассвета,

Тебя рядом нету, не хватает в душе света.

Но я верю, Что всё вернётся на круги своя,

И будем снова вместе с тобою ты и я…

Ветер в лицо и птицы кружат над головой,

Остался без тебя, наедине с собой.

Разлука кажется адом, когда тебя нет рядом,

Лишь потеряв, я понял, ты это то, что мне надо.

Dit is mijn bekentenis op een wit vel papier,

Ik teken deze lijnen in mijn verlegen onderstreping.

Ondertussen foto's in mijn hoofd fantaseren

Ik schrijf over wat ik niet de kracht had om te zeggen.

Ik herinner me alles dat vanaf het allereerste begin was,

De zomer liep op zijn einde, kennismaking en op de een of andere manier begon het allemaal.

SMS, bellen, eerste ontmoetingen,

Cadeaus, knuffels, kusjes, zorgeloze tijd.

's Nachts door de stad wandelen, alleen jij en ik,

Mobiele gesprekken, urenlang, dag na dag.

Goedemorgen berichtjes aan elkaar

"Hoe heb je geslapen, m?", en alles weer in een cirkel.

Elke minuut heen en weer tientallen woorden,

Voor het naar bed gaan "Welterusten en zoete dromen."

Ik herinner me dit alles en bewaar het allemaal in mezelf,

Pas toen ik verloor, realiseerde ik me hoeveel ik van je hou...

De wind in het gezicht en de vogels cirkelen boven ons,

Links zonder jou, alleen met mezelf.

Afscheid nemen voelt als een hel als je er niet bent

Pas toen ik verloor, realiseerde ik me dat jij bent wat ik nodig heb.

Deze grijze dagen, zwarte en witte dagen,

Ze zijn als een oude film zonder jou.

Alleen, zonder elkaar, bleven jij en ik achter,

Er is geen vuur tussen ons, alleen een koude vlam.

In de gevoelens van onze tsunami, in mijn ziel verveling,

Om die tijd minstens een minuut terug te geven.

Om terug te keren naar de eerste ontmoeting, de eerste date,

Straf om zonder jou te zijn, heb je aandacht nodig.

Dag na dag ben ik op zoek naar jouw beeld in de menigte,

Ik heb je nodig, al mijn gedachten gaan over jou.

Herinneringen in mijn hoofd, sluit gewoon mijn oogleden,

Foto's van onze liefde dragen de herinnering aan de rivier.

Buiten het raam bevroor de nacht en de stad tot het ochtendgloren,

Je bent er niet, er is niet genoeg licht in de ziel.

Maar ik geloof dat alles weer normaal zal worden,

En we zullen weer samen met jou zijn, jij en ik...

De wind in het gezicht en de vogels cirkelen boven ons,

Links zonder jou, alleen met mezelf.

Afscheid nemen voelt als een hel als je er niet bent

Pas toen ik verloor, realiseerde ik me dat jij bent wat ik nodig heb.