Progression of Suffering - Relics Of Humanity

Forgetful he is like a newborn

Among the soulless wasteland

Illuminated by crimson glow

The cursed land amid the spikes of mountains

That lures with tears of thousands,

That tempts with billion moans!

And driven by the only miserable wish

The mindless fool runs to it

His thirst desiring to slake

The gates appear in his sight invitingly open!

That place awaits!

As groan that sounds like melting soul

Has reached his ear

The terror turned him back

But the wind that once was fair

Tore off his skin and cut his eyes with sand

There he knew that there was no return

So he entered the gates and trod on the ground

There was no soil under his feet but human flesh

There were no trees but piles of dead

Where souls are perennially wither

And shadows are devouring their guts

The vagrant burst out running

And fear led him to the bank

He yelled «this is salvation!»

He fell to knees and drank

But fiery the river were

He sprayed his throat with flames

The thirst that was can’t be compared

To that which him awaits

Vergeetachtig hij is als een pasgeborene

Tussen de zielloze woestenij

Verlicht door karmozijnrode gloed

Het vervloekte land tussen de pieken van bergen

Dat lokt met tranen van duizenden,

Dat verleidt met miljarden gekreun!

En gedreven door de enige ellendige wens

De hersenloze dwaas rent ernaartoe

Zijn dorst die wil lessen

De poorten verschijnen in zijn ogen uitnodigend open!

Die plek wacht!

Als kreun dat klinkt als smeltende ziel

Heeft zijn oor bereikt

De terreur keerde hem terug

Maar de wind die eens eerlijk was

Scheurde zijn huid af en sneed zijn ogen met zand

Daar wist hij dat er geen terugkeer was

Dus ging hij de poorten binnen en trapte op de grond

Er was geen grond onder zijn voeten maar mensenvlees

Er waren geen bomen maar stapels doden

Waar zielen eeuwig verwelken

En schaduwen verslinden hun ingewanden

De zwerver barstte los

En angst leidde hem naar de bank

Hij riep "dit is redding!"

Hij viel op de knieën en dronk

Maar vurig waren de rivieren

Hij spoot zijn keel met vlammen

De dorst die was kan niet worden vergeleken

Op datgene waar hij op wacht