В словах пустыня - Регион снега

Знаете, мне так привычны стали эти будни.

Не жду чудес, и я не в курсе, что там дальше будет.

Меня разбудит сын с утра, обнимет на прощание.

Он здесь один, кому даю и держу обещание.

Я не люблю, увы, молчание, пишу как вижу.

Мне говорят: ты занял в русском рэпе свою нишу.

Но это лишнее, не нужное, к чему все это?

Стихи и так болезнь хроническая для поэта.

Мне эстафету передать бы, поделиться с другом.

Мой мир — младенец и по этому он так испуган.

Подруга совесть не вывозит, делает потише.

Когда все думали остаться — я тихонько вышел.

Ты лишний — говорили в спину, проще согласиться.

Я с их рассказов переехал и живу в столице.

На лицах маски, я все понял, зависть душит многих,

И каждый сам пусть выбирает главные дороги.

Припев:

В словах пустыня.

Мой огонь остынет.

И не забыть, но простить все обиды,

Ведь не уйти, дверь оставив открытой.

В словах годы.

Держать, помнить.

И можно все поменять, переставить.

Судьбу живьем никогда не исправить.

Это твой счастливый случай, ты здесь всех замучил

Собирай, пакуй, сваливай, с тобой скучно.

На небе тучи, слышно грозы, что там по прогнозам?

Жду, когда пройдут дожди и выльют свои слезы.

Все так серьезно и обидно, вам меня не видно.

Я лучше дома тормозну, скачаю нудных фильмов,

Скачаю сплетни, интриги, покажусь вам диким.

Я не курю давно, хотя читал я те же книги.

Великий сон и Танкоград, не каждому ты рад.

И множество еще дорог, но нет пути назад.

Закат проводит до рассвета, вот моя планета.

Я так по-доброму стараюсь скрашивать куплеты.

С приветом и диплом в глазах, где-то в небесах.

Ленивый, сонный и почти всегда на тормозах.

Я на весах уже все взвесил, мир мне интересен,

Но честно, я не в курсе, сколько будет таких песен.

Припев

Weet je, deze dagen zijn zo vertrouwd voor me geworden.

Ik verwacht geen wonderen, en ik weet niet wat er zal gebeuren.

Mijn zoon zal me 's morgens wakker maken, me vaarwel knuffelen.

Hij is de enige hier aan wie ik een belofte maak en nakom.

Ik hou helaas niet van stilte, ik schrijf zoals ik het zie.

Ze vertellen me: je hebt je niche in de Russische rap ingenomen.

Maar dit is overbodig, niet nodig, waar dient dit allemaal voor?

Poëzie is een chronische ziekte voor een dichter.

Ik zou het stokje doorgeven, delen met een vriend.

Mijn wereld is een baby en daarom is het zo bang.

Een vriendin haalt haar geweten niet weg, ze maakt het stiller.

Toen iedereen dacht te blijven, ging ik stilletjes weg.

Je bent overbodig - ze zeiden achterin, het is gemakkelijker om het erover eens te zijn.

Ik ben verhuisd van hun verhalen en woon in de hoofdstad.

Op de gezichten van het masker begreep ik alles, afgunst wurgt velen,

En laat iedereen de hoofdwegen kiezen.

Refrein:

In woorden, de woestijn.

Mijn vuur zal koud worden.

En vergeet niet, maar vergeef alle beledigingen,

Ga tenslotte niet weg en laat de deur open.

In woorden, jaren.

Houd, onthoud.

En alles kan worden veranderd, herschikt.

Het lot zal nooit levend gecorrigeerd worden.

Dit is je geluksvakantie, je hebt iedereen hier gemarteld

Verzamelen, inpakken, dumpen, het is saai met jou.

Er zijn wolken in de lucht, je hoort onweersbuien, wat is er volgens de voorspellingen?

Ik wacht tot de regens voorbij zijn en hun tranen uitstorten.

Alles is zo serieus en beledigend, je kunt me niet zien.

Ik doe het liever thuis rustiger aan, download saaie films,

Ik download roddels, intriges, ik zal wild lijken voor jou.

Ik rook al heel lang niet meer, hoewel ik dezelfde boeken lees.

Grote droom en Tankograd, je bent niet met iedereen blij.

En er zijn nog veel meer wegen, maar er is geen weg meer terug.

Zonsondergang tot zonsopgang, hier is mijn planeet.

Ik probeer zo vriendelijk de verzen op te fleuren.

Met groeten en diploma in de ogen, ergens in de lucht.

Lui, slaperig en bijna altijd op de rem.

Ik heb alles al gewogen op de weegschaal, de wereld is interessant voor mij,

Maar eerlijk gezegd weet ik niet hoeveel van zulke nummers het zullen zijn.

Refrein