Ajenidad - Punto Omega

Como a través de un cristal

Empañado y deformante

Percibo la realidad

De este espacio circundante

A las personas que pasan

Como autómatas las veo

Con rígidos movimientos

En un juego de video

Un retablo con muñecos

Que dejó un titiritero

Hologramas desteñidos

Incorpóreos, extranjeros

Los colores son opacos

Como espejismos sombreados

Los árboles de cartón

Y el cielo recién pintado

Cada objeto se repite

En una serie infinita

Todo simétrico y turbio

Como una burla maldita

Los espectros merodean

Mecánicos, fantasmales

Desvaídos y alejados

De los mundos terrenales

La percepción disminuye

Como un sueño borroneado

¿Seré yo el observador

O existiré dibujado?

Me sobrecoge el temor

Y se estremece mi mente

¿Estoy vivo y ellos no

O soy un muerto viviente?

Als door een glas

bezoedeld en ontsierend

ik neem de werkelijkheid waar

Van deze omringende ruimte

Aan de mensen die passeren

Ik zie ze als automaten

Met starre bewegingen

In een videogame

Een altaarstuk met poppen

achtergelaten door een poppenspeler

vervaagde hologrammen

Onstoffelijk, buitenlands

kleuren zijn dof

Zoals geschaduwde luchtspiegelingen

De kartonnen bomen

En de pas geschilderde lucht

Elk object wordt herhaald

In een oneindige reeks

Allemaal symmetrisch en bewolkt

Als een verdomde aanfluiting

De spoken sluipen rond

mechanisch, spookachtig

vervaagd en ver weg

van de aardse werelden

perceptie neemt af

als een vage droom

Zal ik de waarnemer zijn?

Of zal ik bestaan ​​getekend?

angst overweldigt me

En mijn geest schudt

Ik leef en zij niet

Of ben ik de levende dode?