Sea Grave - Polkadot Cadaver

Paralyzed, you pass me as you’re sinking

I fight the waves, you dig my grave

Into the ocean floor

A fragile mind capsized and blinded by a paramour

Mesmerized, I’m rising with the bends

Contempt growing like moss on the tip of my tongue

By guess and by God

For all and evermore

Flashbacks of love lost cast out to sea

Treasured hearts broken

Pieces rain down on me

Surging moon as our worlds collide

A king is born in starry skies

And now I’m slowly quietly, drifting away

Hypnotized, set adrift the swollen vessel

Immortal in the current pull

Far from the doldrums

Static ignites a foul berth in the sacred space between us

Now the light has faded into who I used to be

Memories in echoes forever haunting me

You speak to me in a whisper

From your heavenly hideaway

In a violent sea of skeletons

Overboard and tumbling in

Reach your hand down from the clouds

And hold my head under the water

Apathy stands the test of time

When leaving no one behind

Poseidon ignored like a voice from within

An oracle’s warning, the salt on my skin

Deadly sea creatures begin closing in

The octopus, electric eel, the shark, and the squid!

Hanging from a rope to mend the devil

As rolling thunder scrapes across my back

A piercing stare from my weathered eyes

And without hesitation I begin my attack

Until today, a bloodless existence

But now the waves roll over red

In this odyssey the enemy will suffer

For the first to attack is the last to be dead

Opus Dei

There will be no other way

In the ancient order of the deep

I’ll rock the maritime to sleep

Until returning on my dying day

Empty this seagrave shall stay

Verlamd, je passeert me terwijl je zinkt

Ik vecht tegen de golven, jij graaft mijn graf

In de oceaanbodem

Een fragiele geest kapseisde en verblind door een minnaar

Gebiologeerd, ik sta op met de bochten

Minachting groeit als mos op het puntje van mijn tong

Door te raden en door God

Voor iedereen en voor altijd

Flashbacks van verloren liefde uitgeworpen in zee

Gekoesterde harten gebroken

Er vallen stukken op me

Stijgende maan terwijl onze werelden botsen

Een koning wordt geboren in een sterrenhemel

En nu drijf ik langzaam stilletjes weg

Gehypnotiseerd, stuur het gezwollen vat op drift

Onsterfelijk in de huidige aantrekkingskracht

Ver van het slop

Statisch ontsteekt een vuile ligplaats in de heilige ruimte tussen ons

Nu is het licht vervaagd in wie ik vroeger was

Herinneringen in echo’s die me voor altijd achtervolgen

Je spreekt me fluisterend aan

Vanuit je hemelse schuilplaats

In een gewelddadige zee van skeletten

Overboord en naar binnen tuimelen

Reik met je hand naar beneden vanuit de wolken

En houd mijn hoofd onder water

Apathie doorstaat de tand des tijds

Wanneer je niemand achterlaat

Poseidon genegeerd als een stem van binnenuit

De waarschuwing van een orakel, het zout op mijn huid

Dodelijke zeedieren beginnen dichterbij te komen

De octopus, elektrische paling, de haai en de inktvis!

Aan een touw hangen om de duivel te genezen

Terwijl rollende donder over mijn rug schraapt

Een doordringende blik uit mijn verweerde ogen

En zonder aarzeling begin ik aan mijn aanval

Tot vandaag, een bloedeloos bestaan

Maar nu rollen de golven over rood

In deze odyssee zal de vijand lijden

Want de eerste die aanvalt, is de laatste die dood is

Opus Dei

Er is geen andere manier

In de oude orde van de diepte

Ik wieg de maritieme in slaap

Tot ik terugkeer op mijn sterfdag

Leeg dit zeegraf zal blijven