The Poet Acts - Philip Glass

The poet acts like if there is no present,

the mind moves back and forth,

trying to distinguish simplicity.

There are no look backs nor verification,

the meaning it is not memorized:

there are no plans for composition.

Grammar gets lost in a valley.

Analysis perishes;

only truth is searched.

But what is truth really?

That cannot be determined.

Most of the poet acts walk near by the words love, freedom, sadness,

melancholy and self-awareness;

while others

struggle to find the voice

that once seemed clear

and now is completely forgotten.

The poet battles his way out from an emotional highway,

with drastic turns,

endless yellow lights, highlighted speed limits,

altering what once was

a smooth and unstoppable drive.

The acts dissipate between thoughts that put in question

what started with inspiration.

The poet has no map and no guidelines.

The mind travels deep down,

searching for the unknown.

It might be even possible

that nothing would come back at all as the written word,

maybe the emotion does not get exposed and all becomes

a lying fact

waiting to be broken and scrutinized.

Truth happens by accident.

Our illusory world tricks us in thinking we did find meaning,

but life does not care

at all.

The poet acts, similar to pieces of paper, are there,

in plain sight,

waiting to be judge for their content,

even when there may be,

in blank pages,

nothing to tell…

De dichter doet alsof er geen cadeau is,

de geest beweegt heen en weer,

eenvoud proberen te onderscheiden.

Er zijn geen terugblik of verificatie,

de betekenis dat het niet wordt onthouden:

er zijn geen plannen voor compositie.

Grammatica gaat verloren in een vallei.

Analyse vergaat;

alleen de waarheid wordt gezocht.

Maar wat is waarheid eigenlijk?

Dat kan niet worden bepaald.

De meeste dichtersacts lopen in de buurt van de woorden liefde, vrijheid, verdriet,

melancholie en zelfbewustzijn;

terwijl anderen

moeite hebben om de stem te vinden

dat leek ooit duidelijk

en is nu volledig vergeten.

De dichter vecht zich een weg uit een emotionele snelweg,

met drastische wendingen,

eindeloze gele lichten, gemarkeerde snelheidslimieten,

veranderen wat ooit was

een soepele en onstuitbare rit.

De handelingen verdwijnen tussen gedachten die in vraag worden gesteld

wat begon met inspiratie.

De dichter heeft geen kaart en geen richtlijnen.

De geest reist diep naar binnen,

op zoek naar het onbekende.

Het is misschien zelfs mogelijk

dat helemaal niets terug zou komen als het geschreven woord,

misschien komt de emotie niet aan het licht en wordt alles

een leugenachtig feit

wachten om te worden gebroken en onderzocht.

De waarheid gebeurt per ongeluk.

Onze illusoire wereld bedriegt ons door te denken dat we betekenis hebben gevonden,

maar het leven geeft er niet om

helemaal niet.

De dichtersacts, vergelijkbaar met stukjes papier, zijn er,

in het volle zicht,

wachten om te worden beoordeeld op hun inhoud,

zelfs wanneer die er is,

op blanco pagina's,

niets te vertellen…