L'emigrant - Peret

Dolça Catalunya,

pàtria del meu cor,

quan de tu s’allunya

d’enyorança es mor.

Hermosa vall, bressol de ma infantesa,

blanc Pirineu,

marges i rius, ermita al cel suspesa,

per sempre adéu!

Arpes del bosc, pinsans i caderneres,

cantau, cantau,

jo dic plorant a boscos i riberes:

adéu-siau!

Dolça Catalunya,

pàtria del meu cor,

quan de tu s’allunya

d’enyorança es mor.

Adéu, germans: adéu-siau, mon pare,

ja no us veuré més!

Oh!

si al fossar on jau ma dolça mare,

jo el llit tingués!

Oh mariners, el vent que me’n desterra

que em fa sofrir!

Estic malalt, mes ai!

porteu-me en terra,

que hi vull morir!

O dolça Catalunya,

pàtria del meu cor,

quan de tu s’allunya

d’enyorança es mor.

Dolça Catalunya,

thuisland van mijn hart

als hij bij je wegloopt

van verlangen sterft.

Prachtige vallei, bakermat van de kindertijd,

witte Pyreneeën,

oevers en rivieren, hermitage in de lucht opgeschort,

voor altijd vaarwel!

Bosklauwen, vinken en distelvinken,

zong, zong,

Ik zeg huilend in de bossen en kusten:

tot ziens!

Dolça Catalunya,

thuisland van mijn hart

als hij bij je wegloopt

van verlangen sterft.

Tot ziens, broeders: tot ziens, mijn vader,

Ik zal je niet meer zien!

Oh!

als in het graf waar mijn lieve moeder ligt,

Ik had het bed!

Oh zeilers, de wind verbant me

daar heb ik last van!

Ik ben ziek, helaas!

breng me naar de grond

dat ik daar wil sterven!

Het zoete Catalonië,

thuisland van mijn hart

als hij bij je wegloopt

van verlangen sterft.