Swordfish (Intro) - Paul Oakenfold

You know what the problem with Hollywood is?

They make shit.

Unbelievable, unremarkable shit.

Now I’m not some grungy wannabe filmmaker

that’s searching for existentialism

through a haze of bong smoke or something.

No, it’s easy to pick apart bad acting, short-sighted directing,

and a purely moronic stringing together of words that

many of the studios term as «prose».

No, I’m talking about the lack of realism.

Realism;

not a pervasive element in today’s modern

American cinematic vision.

Take Dog Day Afternoon, for example.

Arguably Pacino’s best work,

short of Scarface and Godfather Part 1, of course.

Masterpiece of directing, easily Lumet’s best.

The cinematography, the acting, the screenplay, all top-notch.

But… they didn’t push the envelope.

Now what if in Dog Day, Sonny really wanted to get away with it?

What if — now here’s the tricky part — what if he started

killing hostages right away?

No mercy, no quarter.

«Meet our demands or the pretty blonde in the bellbottoms

gets it the back of the head."Bam, splat!

What, still no bus?

Come on!

How many innocent victims splattered across a window

would it take to have the city reverse its policy on

hostage situations?

And this is 1976;

there’s no CNN,

there’s no CNBC, there’s no internet!

Now fast forward to today, present time, same situation.

How quickly would the modern media make a frenzy over this?

In a matter of hours, it’d be biggest story from Boston to Budapest!

Ten hostages die, twenty, thirty;

bum bum, one after another.

All caught in high-def, computer-enhanced, color corrected.

You can practically taste the brain matter.

All for what?

A bus, a plane?

A couple of million dollars that’s federally insured?

I don’t think so.

Just a thought.

I mean, it’s not within the realm of conventional cinema but what if?

Weet je wat het probleem met Hollywood is?

Ze maken poep.

Ongelooflijke, onopvallende shit.

Nu ben ik geen grungy wannabe filmmaker

dat is zoeken naar existentialisme

door een waas van bong-rook of zoiets.

Nee, het is gemakkelijk om slecht acteerwerk, kortzichtige regie,

en een puur idiote rij aan elkaar van woorden die:

veel van de studio's noemen het "proza".

Nee, ik heb het over het gebrek aan realisme.

Realisme;

geen alomtegenwoordig element in de moderne tijd van vandaag

Amerikaanse filmische visie.

Neem bijvoorbeeld Dog Day Afternoon.

Misschien wel het beste werk van Pacino,

kort van Scarface en Godfather Part 1 natuurlijk.

Meesterwerk van regie, gemakkelijk de beste van Lumet.

De cinematografie, het acteerwerk, het scenario, allemaal top.

Maar... ze hebben niet op de envelop gedrukt.

Wat als Sonny er in Dog Day echt mee weg wil komen?

Wat als - nu komt het lastige deel - wat als hij zou beginnen?

gijzelaars meteen vermoorden?

Geen genade, geen kwart.

«Voldoe aan onze eisen of de mooie blondine met de wijde pijpen

krijgt het de achterkant van het hoofd. "Bam, splat!

Wat, nog steeds geen bus?

Kom op!

Hoeveel onschuldige slachtoffers spetterden over een raam?

zou het nodig zijn om de stad haar beleid te laten terugdraaien op?

gijzelingen?

En dit is 1976;

er is geen CNN,

er is geen CNBC, er is geen internet!

Nu snel vooruitspoelen naar vandaag, huidige tijd, dezelfde situatie.

Hoe snel zouden de moderne media hier gek van worden?

Binnen een paar uur zou het het grootste verhaal zijn van Boston tot Boedapest!

Tien gijzelaars sterven, twintig, dertig;

bum bum, de een na de ander.

Allemaal vastgelegd in high-definition, computer-enhanced, kleur gecorrigeerd.

Je kunt de hersenstof praktisch proeven.

Alles voor wat?

Een bus, een vliegtuig?

Een paar miljoen dollar dat federaal verzekerd is?

Ik denk het niet.

Alleen een gedachte.

Ik bedoel, het valt niet binnen het domein van de conventionele cinema, maar wat als?