Solemn Show World - Parts & Labor

I remember I recall frozen streets and ice and white and blue

Detritus of last night’s songs, toes so numb I wish the day were through

I’m never now but here somehow the details starkly true

This room could be off any hall that window open bright to any view

Still I strain to take it all in, colors all at once many and few

A blander panorama bleached by pasts that I once knew

Slender February pall no our fenders icicles that grew

Morning churns hungover calls operators standing by for you

The weather dropping off the walls, I’m buried like the truth

Wires tangled up they crawl through the trees that camouflage their ruse

Single cliche raven caws savoring the metaphors abused

The innocence, the wait involved before that black bird flew

Cancel out this awkward pause, a pseudo system shiftily pursued

Sitting on a couch in thaw at the mercy of mistakes accrued

A somewhere like the others sorely lacking in the new

And the droning of commuter cars

Hollow diners empty bars

A solemn show world offs itself for you

Escape the house that looks like all the others in a sinking mass produced

Towns as wide as they are tall shrinking in a dwindling debut

I’ve left it now but still somehow

I’m sitting there eroding stare

The blanket’s cold

Ik herinner me dat ik me bevroren straten en ijs en wit en blauw herinner

Afval van de liedjes van gisteravond, tenen zo gevoelloos dat ik wou dat de dag voorbij was

Ik ben nu nooit, maar hier zijn de details op de een of andere manier volkomen waar

Deze kamer kan uit elke hal zijn, dat raam kan helder open zijn voor elk uitzicht

Toch span ik me in om alles in me op te nemen, kleuren allemaal tegelijk veel en weinig

Een saaier panorama verbleekt door het verleden dat ik ooit kende

Slanke februari-pall geen onze fenders ijspegels die groeiden

Een kater in de ochtend roept operators die voor je klaar staan

Het weer zakt van de muren, ik ben begraven als de waarheid

Draden verstrikt ze kruipen door de bomen die hun list camoufleren

Enkele cliché raaf krabt genietend van de misbruikte metaforen

De onschuld, het wachten voordat die zwarte vogel vloog

Annuleer deze ongemakkelijke pauze, een pseudo-systeem dat slordig wordt nagestreefd

Zittend op een bank in dooi, overgeleverd aan de fouten die zijn gemaakt

Een ergens zoals de anderen die het in het nieuwe erg mist

En het gedreun van woon-werkauto's

Holle diners lege bars

Er gaat een plechtige showwereld voor je open

Ontsnap aan het huis dat eruitziet als alle anderen in een zinkende massaproductie

Steden die even breed als hoog zijn, krimpen in een slinkend debuut

Ik heb het nu verlaten, maar toch op de een of andere manier

Ik zit daar te staren

De deken is koud