Никита Михалков - Палево

Рассыпется звёздами над городом зимняя ночь

Ко мне в Переделкино приедет Никита Михалков

Последним автобусом полным лесных колдунов

Он едет ко мне домой, едет ко мне домой.

Серебряным инеем на стёклах мигают цветы

Скрип снега на улице, таинственный кашель у ворот

Ко мне едет сам Михалков, он видит всё наоборот

Он видит почти как я, даже лучше, чем я

Ему нужно немногое, совсем немногое

Ну, зачем ему многое?

Ему нужно немногое.

Совсем немногое!

Немногое!

Ну, зачем ему многое?

ему нужно немногое!

С букетом подснежников он как бы плывет через парк

Вдруг замер под яблонькой, наверно подумал о чем-то своём

Раскрыл свои руки как зонт, вонзил в себя радость

И двинулся дальше, дальше и дальше

Соседи по лестнице куда-то ушли и закрыли дверь

Теперь в их квартире живет незримый для глаз добрый пенсионер

Он курит восточный кальян, он ест удивительный плов,

Его мозг как воздушный шар, летящий над пропастью радости

Ему нужно немногое, совсем немногое

Ну, зачем ему многое?

Ему нужно немногое.

Совсем немногое!

Немногое!

Ну, зачем ему многое?

ему нужно немногое!

Давай спрячем алое солнце, которое я — твой папа-поэт

Разламывал надвое и вкладывал в добрые глазки твои

В них жили послушные вещи — котята и лошади

В них жил дядя Стёпа, как будто далёкий маяк с берегов неоткрытой земли

Метель убрала твой след, уже недалёк полночный час

Всё стихло, лишь слышно, как блеет козлёнок в далёком лесу

Заблудший козлёнок, он такой одинокий,

Но он имеет право любить и тебя и меня!

Ему нужно немногое, совсем немногое

Ну, зачем ему многое?

Ему нужно немногое.

Совсем немногое!

Немногое!

Ну, зачем ему многое?

ему нужно немногое!

Verspreid met sterren over de winternacht van de stad

Nikita Mikhalkov komt me opzoeken in Peredelkino

De laatste bus vol bostovenaars

Hij gaat naar mijn huis, gaat naar mijn huis.

Bloemen knipperen als zilvervorst op de ramen

Het kraken van sneeuw op straat, een mysterieuze hoest bij de poort

Mikhalkov zelf komt naar mij toe, hij ziet het tegenovergestelde

Hij ziet bijna zoals ik, zelfs beter dan ik

Hij heeft een beetje nodig, maar een beetje

Waarom heeft hij veel nodig?

Hij heeft weinig nodig.

Best wel!

Klein!

Waarom heeft hij veel nodig?

hij heeft een beetje nodig!

Met een bos sneeuwklokjes lijkt hij door het park te zweven

Plotseling bevroor onder een appelboom, waarschijnlijk aan iets van hemzelf gedacht

Hij opende zijn handen als een paraplu, stortte vreugde in zichzelf

En ging maar door en door en door

Buren op de trap gingen ergens heen en deden de deur dicht

Nu woont een vriendelijke gepensioneerde die onzichtbaar is voor de ogen in hun appartement

Hij rookt een oosterse waterpijp, hij eet geweldige plov,

Zijn brein is als een ballon die over de afgrond van vreugde vliegt

Hij heeft een beetje nodig, maar een beetje

Waarom heeft hij veel nodig?

Hij heeft weinig nodig.

Best wel!

Klein!

Waarom heeft hij veel nodig?

hij heeft een beetje nodig!

Laten we de scharlaken zon verbergen, die ik je vader-dichter ben

Ik brak het in tweeën en legde het in je vriendelijke ogen

Er leefden gehoorzame dingen in - kittens en paarden

Oom Styopa woonde in hen, alsof een verre vuurtoren van de oevers van een onontdekt land

De sneeuwstorm heeft je spoor verwijderd, het is niet ver van middernacht

Alles is stil, alleen hoor je de geit blaten in het verre bos

Verloren jongen, hij is zo eenzaam

Maar hij heeft het recht om zowel van jou als van mij te houden!

Hij heeft een beetje nodig, maar een beetje

Waarom heeft hij veel nodig?

Hij heeft weinig nodig.

Best wel!

Klein!

Waarom heeft hij veel nodig?

hij heeft een beetje nodig!