Pokol - Ordog

Wreath of nails hold apart

The flesh that is now parted

I hate myself

For being weak enough to faint

Bloodstained are my hands

Fill my chalice

Full of endeavour

I am so alone

My hands are like

A great river of death

I seduce pain and clasp nettles to my arms

More pain coming from within than from outside

No peace for me in death

All the world turns to ice in my eyes

My lamentation is long

Recalling a past when i had a home

From my temple

There is no comfort

For that

I will soon be absent

Krans van spijkers uit elkaar houden

Het vlees dat nu gescheiden is

Ik haat mezelf

Omdat je zwak genoeg bent om flauw te vallen

Met bloed bevlekt zijn mijn handen

Vul mijn kelk

Vol van inspanning

Ik ben zo alleen

Mijn handen zijn als

Een grote rivier des doods

Ik verleid pijn en klem brandnetels om mijn armen

Er komt meer pijn van binnenuit dan van buitenaf

Geen vrede voor mij in de dood

De hele wereld verandert in ijs in mijn ogen

Mijn klaagzang is lang

Herinnerend aan een verleden toen ik een huis had

Van mijn tempel

Er is geen troost

Daarom

Ik zal binnenkort afwezig zijn