The Misfit - Oneida

I banked the plane into the clouds the tundra’s static surface

Drops beneath the spinning wheels of matter and of purpose

The Misfit’s empty presence drags me to the earth and matter

The sun stops my waking dream

Much sadder, much sadder, much sadder

Alone among assembled souls it’s later in the evening

Back on land and holding fast to poisons and their seasons

He interlaced his fingers round my spine, between my ribs

Now I know that people die by telling themselves fibs

Climb inside the cockpit and he’s hanging on the wing

I look away, he slides inside, I sing I sing I sing

Floating in the air, my body’s still chained to my bed

I wander through the walls;

I wonder if I’m dead

Down below I see my shadow slide across the lake

His hand is on my shoulder, squeeze until, squeeze until it breaks

Ik zette het vliegtuig in de wolken, het statische oppervlak van de toendra

Druppels onder de draaiende wielen van materie en doel

De lege aanwezigheid van de Misfit sleurt me naar de aarde en de materie

De zon stopt mijn wakkere droom

Veel droeviger, veel droeviger, veel droeviger

Alleen tussen de verzamelde zielen is het later op de avond

Terug op het land en vasthoudend aan vergiften en hun seizoenen

Hij verstrengelde zijn vingers om mijn ruggengraat, tussen mijn ribben

Nu weet ik dat mensen sterven door zichzelf leugens te vertellen

Klim in de cockpit en hij hangt aan de vleugel

Ik kijk weg, hij schuift naar binnen, ik zing ik zing ik zing

Zwevend in de lucht, mijn lichaam is nog steeds vastgeketend aan mijn bed

Ik dwaal door de muren;

Ik vraag me af of ik dood ben

Beneden zie ik mijn schaduw over het meer glijden

Zijn hand ligt op mijn schouder, knijp tot, knijp tot hij breekt