A Cancer Called Love - :Of The Wand & The Moon:

Don’t go yet…

Don’t go yet…

I used to make long speeches to you after you left

I used to talk to you all the time, even though I was alone

I walked around for months talking to you

And now I don’t know what to say

It was easier when I just imagined you

I even imagined you talking back to me

We’d have long conversations, the two of us

It was almost like you were there

I could hear you, I could see you, smell you

I could hear your voice

Sometimes your voice would wake me up

It would wake me up in the middle of the night, just like you were in the room

with me

Then… it slowly faded

I couldn’t picture you anymore

I tried to talk out loud to you like I used to, but there was nothing there.

I couldn’t hear you

Then… I just gave it up

Everything stopped

You just… disappeared

You just… disappeared

Ga nog niet...

Ga nog niet...

Ik hield altijd lange toespraken voor je nadat je wegging

Ik praatte altijd met je, ook al was ik alleen

Ik liep maandenlang met je te praten

En nu weet ik niet wat ik moet zeggen

Het was makkelijker toen ik me je voorstelde

Ik stelde me zelfs voor dat je tegen me zou praten

We hadden lange gesprekken, wij tweeën

Het was bijna alsof je erbij was

Ik kon je horen, ik kon je zien, je ruiken

Ik kon je stem horen

Soms maakte je stem me wakker

Het zou me midden in de nacht wakker maken, net alsof je in de kamer was

met mij

Toen... vervaagde het langzaam

Ik kon me je niet meer voorstellen

Ik probeerde hardop tegen je te praten zoals vroeger, maar er was niets.

Ik kon je niet horen

Toen... heb ik het gewoon opgegeven

Alles stopte

Je bent gewoon... verdwenen

Je bent gewoon... verdwenen