Portrait of Pieces - Numenorean

I am the father of lies, feeding on time

I am the mother of your cries, so divine

I am the psycho of your shrine, so divine

I am the one you left behind

So divine

Longing for a time that doesn’t exist

That stone you pull to pull you through

Drag this stone across the land

Visions no more, blind mirror staring back at me

I’m not sure what’s worse

The words you said

Or the things you did

And it all turns out

But I feel my heart get right again

But I rise so low

From missing you

The tears that we shed

Fall on these broken shards

Of lives that are lost, our shattered minds feel the cost

The only love I know is you

Where are you?

Where are you now?

I’ll never forget

Wandering alone, a portrait of pieces

The sweating sun paints the walls with mid-day misery

Repetitions are longer.

Health, was never in my name

My hands are strangers, they assist my end

Ik ben de vader van leugens, ik voed me op tijd

Ik ben de moeder van je gehuil, zo goddelijk

Ik ben de psychopaat van je heiligdom, zo goddelijk

Ik ben degene die je achterliet

Zo goddelijk

Verlangen naar een tijd die niet bestaat

Die steen waar je aan trekt om je er doorheen te trekken

Sleep deze steen over het land

Geen visioenen meer, blinde spiegel die naar me terugkijkt

Ik weet niet zeker wat erger is

De woorden die je zei

Of de dingen die je deed

En het blijkt allemaal

Maar ik voel dat mijn hart weer goed wordt

Maar ik stijg zo laag

Van jou te missen

De tranen die we vergieten

Val op deze gebroken scherven

Van levens die verloren zijn gegaan, voelen onze verbrijzelde geesten de prijs

De enige liefde die ik ken, ben jij

Waar ben je?

Waar ben je nu?

Ik zal nooit vergeten

Alleen dwalen, een portret van stukken

De zwetende zon schildert de muren met middag ellende

Herhalingen zijn langer.

Gezondheid, stond nooit op mijn naam

Mijn handen zijn vreemden, ze helpen mijn einde