The Morning That Killed the World - Nullingroots

Dawn of the morning that killed the world

Transparency, a window to Heave mirrored an ocean below

Translucency, there was never a face that could be seen

White light flooded the brooding eye

The hands of youth severed at first breath under the delusive vault

Dusk of the evening that birthed the mind

The deceit of luminescence diminished at the rim of the earth

An enveloping blanket swallowed the sky

The death of voice silenced heedless words, the death of vision blinded

illusory existence

And from the blackness of the void, came the sound of a nostalgic melody,

and the evocative glow of the sun

Behind the sheet of glass that separates mind from world, was the silhouette of

a child

With lips bent and fingers curled, he peered through the window in dismay

Painted in the pupil’s reflection was a twin pair of apathetic eyes,

gazing from the skull of a listless man, who incinerated the affirmation of

time

Amidst the hallow walls of the ceaseless azure, a fleck cast a radiant silver

upon the dimming loop in the rhythm of infinity

Dageraad van de ochtend die de wereld heeft gedood

Transparantie, een venster om te Heave spiegelde een oceaan hieronder

Doorschijnendheid, er was nooit een gezicht te zien

Wit licht overspoelde het broeierige oog

De handen van de jeugd afgehakt bij de eerste ademtocht onder de bedrieglijke kluis

Schemering van de avond die de geest heeft doen ontstaan

Het bedrog van luminescentie nam af aan de rand van de aarde

Een omhullende deken verzwolg de lucht

De dood van de stem bracht achteloze woorden tot zwijgen, de dood van visie verblind

illusoir bestaan

En uit de duisternis van de leegte kwam het geluid van een nostalgische melodie,

en de suggestieve gloed van de zon

Achter de glasplaat die de geest van de wereld scheidt, was het silhouet van

een kind

Met gebogen lippen en gekrulde vingers tuurde hij ontzet door het raam

In de reflectie van de leerling was een tweetal apathische ogen geschilderd,

starend vanuit de schedel van een lusteloze man, die de bevestiging van

tijd

Temidden van de heilige muren van het onophoudelijke azuur, wierp een vlek een stralend zilver

op de dimlus in het ritme van oneindigheid