So Few - Nothingface

I alone cry beside her

Pushed away once too often

Face the lie

Vision changes

Shade as ice

The words are poison

Changes made now why can’t I feel the face in the mirror?

What I want still you won’t give…

But I cannot hate you…

«Oh, you’re a monster!»

Blood alone stains the sorry

Tired eyes, my skin seems heavy

Mind astray, the sane still laughing

Images all worth losing

Changes made now why can’t I feel the face in the mirror?

What I want still you won’t give…

But I cannot hate you…

«Oh, you’re a monster!

You don’t know the hate I have inside, if you could see

it, you’d be terrified.

You would kill me at once, but even by killing me you

can’t free yourself from my hatred.

You can kill my body, but I’ll never leave

you in peace!»

You cannot believe what you’re in for

The screams burn your eyes

The feeling of leaving yourself dies

Scratch out the real you

Time ticking away the killing

Choking on sorrow

Now you’re dead and didn’t listen

Gave into the fear

I’m not the one who takes from you

I need you

In time there is no joy

But still you’ve lived

I just can’t see when I lie

I am

So few like them in the way…

Ik alleen huil naast haar

Een keer te vaak weggeduwd

Zie de leugen onder ogen

Visie verandert

Schaduw als ijs

De woorden zijn vergif

Wijzigingen die nu zijn aangebracht, waarom kan ik het gezicht in de spiegel niet voelen?

Wat ik wil, geef je nog steeds niet...

Maar ik kan je niet haten...

"Oh, je bent een monster!"

Alleen bloed bevlekt de sorry

Vermoeide ogen, mijn huid lijkt zwaar

De geest dwaalt af, de verstandigen lachen nog steeds

Afbeeldingen die het allemaal waard zijn om te verliezen

Wijzigingen die nu zijn aangebracht, waarom kan ik het gezicht in de spiegel niet voelen?

Wat ik wil, geef je nog steeds niet...

Maar ik kan je niet haten...

«O, je bent een monster!

Je kent de haat niet die ik van binnen heb, als je het kon zien

het, je zou doodsbang zijn.

Je zou me meteen vermoorden, maar zelfs door me te vermoorden jou

kan je niet bevrijden van mijn haat.

Je kunt mijn lichaam doden, maar ik ga nooit weg

u in vrede!»

Je kunt niet geloven waar je voor staat

Het geschreeuw brandt in je ogen

Het gevoel om jezelf te verlaten sterft

Kras de echte jij eruit

De tijd tikt het doden weg

Verstikking door verdriet

Nu ben je dood en heb je niet geluisterd

Gaf in de angst

Ik ben niet degene die van je afpakt

Ik heb je nodig

In de tijd is er geen vreugde

Maar toch heb je geleefd

Ik kan gewoon niet zien wanneer ik lieg

Ik ben

Zo weinigen houden van hen in de weg...