Disconnecktie : The Faithful Vampire - Norma Jean

It’s taken me 50,000 separate wrecks to get here,

And I’ve learned absolutely nothing.

As I’m standing here alone, upright and motionless,

I’m drowning in her sea.

The rising and sinking of every consciousness I’ve ever known.

Now detached and disconnected.

The endless cycle of idea and action,

Endless invention, endless experiment, endless hope and endless disappointment.

And I thought all I needed was just one breath to stay afloat.

For me it was like… like the breath, the last breath, the last breath that I never wanted.

Any of this.

I’m moving forward.

I never thought that this would capsize,

But this isn’t a boat, it’s a coffin!

And now I’m moving forward.

Into the sea… into the great sea.

So I begin with the end in mind.

The cycles of heaven, 20 centuries gone by, come home.

I’ve fallen three miles now… and I still can’t shake this dragon,

But the end is coming like a flood.

It is going to be a year for growing and the greatest amount of forgetting.

My sea is dying, but death is a doorway.

And at the very root of me I know this.

It’s the greatest reminder.

What a broad world to roam in, what a sea to swim in, so I begin with the end

in mind.

Het heeft me 50.000 afzonderlijke wrakken gekost om hier te komen,

En ik heb helemaal niets geleerd.

Terwijl ik hier alleen sta, rechtop en onbeweeglijk,

Ik verdrink in haar zee.

Het rijzen en dalen van elk bewustzijn dat ik ooit heb gekend.

Nu los en losgekoppeld.

De eindeloze cyclus van idee en actie,

Eindeloze uitvindingen, eindeloos experimenteren, eindeloze hoop en eindeloze teleurstelling.

En ik dacht dat ik maar één ademteug nodig had om overeind te blijven.

Voor mij was het alsof... zoals de adem, de laatste adem, de laatste adem die ik nooit wilde.

Dit alles.

Ik ga vooruit.

Ik had nooit gedacht dat dit zou kapseizen,

Maar dit is geen boot, het is een doodskist!

En nu ga ik vooruit.

De zee in... de grote zee in.

Dus ik begin met het einde in gedachten.

De cycli van de hemel, 20 eeuwen voorbij, komen thuis.

Ik ben nu vijf kilometer gevallen... en ik kan deze draak nog steeds niet van me afschudden,

Maar het einde komt als een vloed.

Het wordt een jaar van groeien en veel vergeten.

Mijn zee is stervende, maar de dood is een deuropening.

En in de kern van mij weet ik dit.

Het is de grootste herinnering.

Wat een brede wereld om in rond te dwalen, wat een zee om in te zwemmen, dus ik begin met het einde

in gedachten.