Where Death Keeps - noire

When the sun shines black

and the moon is crimson blood

to the midnight sky an angel preys to die

an affront to all that’s good

embrace the beauty within death

from a heart that burns with frost

For which death keeps and angel

kneels and weeps for it’s soul is forever lost

tranquility falls upon me now

like a silent thunder, forever my dreams to burn

Fading into a lightless slumber

I surrender my soul to the darkness

For death to keep

My angel now closes her eyes a decent into colorless sleep

falling into dark nothingness

upon subdued horizons

embrace the cold grip of death

visions unlock a moonless sky to look within

My song is eternal spoke my immortal winds

Eternal !

Hear me oh night upon my endless cries

Behold the lifeless beauty

The true essence of the sublime

Winters grey will flood my veins

To absorb the sun

Sons of eternal darkness unite as one

When the sun shines black

and the moon is crimson blood

To the midnight sky an angel preys to die

An affront to all thats good

Embrace the beauty within death

From a heart that burns with frost

For which death keeps an angel

kneels and weeps for it’s soul is forever lost

Als de zon zwart schijnt

en de maan is karmozijnrood bloed

naar de middernachtelijke hemel aast een engel om te sterven

een belediging voor alles wat goed is

omarm de schoonheid in de dood

van een hart dat brandt van de vorst

Waarvoor de dood bewaart en engel

knielt en huilt want zijn ziel is voor altijd verloren

rust overvalt me ​​nu

als een stille donder, zullen mijn dromen voor altijd branden

Verdwijnen in een lichtloze sluimer

Ik geef mijn ziel over aan de duisternis

Om de dood te bewaren

Mijn engel sluit nu haar ogen een beetje in een kleurloze slaap

vallen in het donkere niets

op ingetogen horizonten

omarm de koude greep van de dood

visioenen ontsluiten een maanloze hemel om naar binnen te kijken

Mijn lied is eeuwig sprak mijn onsterfelijke winden

Eeuwig !

Hoor me oh nacht op mijn eindeloze kreten

Aanschouw de levenloze schoonheid

De ware essentie van het sublieme

Winters grijs zal mijn aderen overspoelen

Om de zon te absorberen

Zonen van eeuwige duisternis verenigen zich als één

Als de zon zwart schijnt

en de maan is karmozijnrood bloed

Aan de middernachtelijke hemel aast een engel om te sterven

Een belediging voor alles wat goed is

Omarm de schoonheid in de dood

Van een hart dat brandt van de vorst

Waarvoor de dood een engel bewaart

knielt en huilt want zijn ziel is voor altijd verloren