Bemoan - Nightrage

We should have always known

Our biggest enemy is within ourselves

As a shadow

Waiting to strike

A lesson that we’ll never learn

As we’re dancing on our graves

A new tomorrow

Will never come

The weight of the world on our shoulders

A weight that we can’t hold

In the end

The blood of our kind is on our hands

The fate of the world as we know it

A fate we can’t ignore

In the end

The blood of our kind is on our hands

On every side, on every frontline

The enemy is holding their forts

At both sides of our fences

We’re coming short

A strength that we could never carry

A gift but also a load

To a mind all too ready

To explode

The weight of the world on our shoulders

A weight that we can’t hold

In the end

The blood of our kind is on our hands

The fate of the world as we know it

A fate we can’t ignore

In the end

The blood of our kind is on our hands

There will be no angels to bemoan our fate

There will be no heaven’s door

There will be no one left to bemoan what we became

At the end of our line

The weight of the world on our shoulders

A weight that we can’t hold

In the end

The blood of our kind is on our hands

The fate of the world as we know it

A fate we can’t ignore

In the end

The blood of our kind is on our hands

We hadden het altijd moeten weten

Onze grootste vijand zit in onszelf

Als een schaduw

Wachten om toe te slaan

Een les die we nooit zullen leren

Terwijl we dansen op ons graf

Een nieuwe morgen

Zal nooit komen

Het gewicht van de wereld op onze schouders

Een gewicht dat we niet kunnen houden

Uiteindelijk

Het bloed van onze soort kleeft aan onze handen

Het lot van de wereld zoals we die kennen

Een lot dat we niet kunnen negeren

Uiteindelijk

Het bloed van onze soort kleeft aan onze handen

Aan elke kant, aan elke frontlinie

De vijand houdt hun forten vast

Aan beide zijden van onze hekken

We komen te kort

Een kracht die we nooit zouden kunnen dragen

Een cadeau maar ook een lading

Voor een geest die maar al te klaar is

Ontploffen

Het gewicht van de wereld op onze schouders

Een gewicht dat we niet kunnen houden

Uiteindelijk

Het bloed van onze soort kleeft aan onze handen

Het lot van de wereld zoals we die kennen

Een lot dat we niet kunnen negeren

Uiteindelijk

Het bloed van onze soort kleeft aan onze handen

Er zullen geen engelen zijn om over ons lot te klagen

Er zal geen hemeldeur zijn

Er zal niemand meer zijn om te klagen over wat we zijn geworden

Aan het einde van onze regel

Het gewicht van de wereld op onze schouders

Een gewicht dat we niet kunnen houden

Uiteindelijk

Het bloed van onze soort kleeft aan onze handen

Het lot van de wereld zoals we die kennen

Een lot dat we niet kunnen negeren

Uiteindelijk

Het bloed van onze soort kleeft aan onze handen