Tragedians - Night In Gales

Bark!

we are the tragedians, we mach abreast

Onward to our inmost, forever exploring the heavens to claw at carrion

To cloth our hearts in thorns and our wounds in robes of salt

Tearful darkness, me!

for yours is an inmost of scarlet tears

And likewise is mine of mournful origin was the herald of the sun

As its marrow drowned in us, the hordes of pain

Laughing within the flames of a veiled and fevered tale

But ashore the threshold to our very own tragedies

Our eyes cannot move the firmament of grievance

Holding the essence of all naked limbs

So sore but yet heading for other tales

From the blazing valleys in our midst…

Blaffen!

wij zijn de tragedieschrijvers, wij passen op de hoogte

Verder naar ons diepste, voor altijd de hemel verkennend om aas te klauwen

Om onze harten in doornen te kleden en onze wonden in gewaden van zout

Betraande duisternis, ik!

voor jou is een dieprode tranen

En evenzo is de mijne van treurige oorsprong was de heraut van de zon

Terwijl zijn merg in ons verdronk, de hordes pijn

Lachen in de vlammen van een gesluierd en koortsachtig verhaal

Maar aan wal de drempel naar onze eigen tragedies

Onze ogen kunnen het firmament van grieven niet bewegen

De essentie van alle naakte ledematen vasthouden

Zo pijnlijk, maar toch op weg naar andere verhalen

Van de brandende valleien in ons midden...