Spiritdance - Necromantia

I travelled through the eyes of the Necroscope

Into the realm where marble tombs lay open

Where Death and Decay hold their thrones

And sorrow chants her funeral song

A weird sweet music fills the air

As shadow forms gather in circles

And it is nighttime, so cold, so dark

When spirits start their dance macabre

Ghostly dancers whirling around

Their lips move in silence

And there is death in their eyes

A young couple waltzes among the gravestones

(holding goblets of silver in their hands)

Together they drink as the music plays on

Together they die poisoned by their own hands

Beside a grey mausoleum

Two duellists fence with etherial blades

And as the sword pierces the heart

A misty veil enshrouds them both

A man whose faithless wife betrayed his love

Slays the unwary lovers onto their bed of lust

As a poet of unsound mind ends his damned being

Giving his life for the glory of the black art

Centuries of spectral agony and pain

Performed like a drama before my eyes

In the first light of day the spirits disappear

In a haze of ghostly mist shimmer away

Until the next time they replay their deaths

Ik reisde door de ogen van de Necroscope

In het rijk waar marmeren graven open lagen

Waar dood en verval hun troon houden

En verdriet zingt haar begrafenislied

Een rare zoete muziek vult de lucht

Terwijl schaduwvormen zich in cirkels verzamelen

En het is nacht, zo koud, zo donker

Wanneer geesten hun macabere dans beginnen

Spookachtige danseressen die ronddwarrelen

Hun lippen bewegen in stilte

En er is de dood in hun ogen

Een jong stel walst tussen de grafstenen

(met zilveren bekers in hun handen)

Samen drinken ze terwijl de muziek doorgaat

Samen sterven ze vergiftigd door hun eigen handen

Naast een grijs mausoleum

Twee duellisten hek met etherische bladen

En terwijl het zwaard het hart doorboort

Een mistige sluier omhult ze allebei

Een man wiens trouweloze vrouw zijn liefde verraadde

Doodt de onoplettende minnaars op hun bed van lust

Als een dichter met een ongezond verstand een einde maakt aan zijn verdomde wezen

Zijn leven geven voor de glorie van de zwarte kunst

Eeuwen van spectrale lijdensweg en pijn

Opgevoerd als een drama voor mijn ogen

Bij het eerste daglicht verdwijnen de geesten

In een waas van spookachtige mist glinstert weg

Tot de volgende keer dat ze hun dood herhalen