Void Song - Native Wildlife

…goodbye!

Oh I loved her so dear

And her love I did not fear

I thought it would always last

But now it’s in the past…

I have wasted my limbs and my throat, the sweat of my brow, and the esteem of

my peers.

I have written all these words only to disappoint myself

No matter how carefully crafted it may be, my lifeline could be nothing but

these frequencies that fight off my fears.

I’ve tried to pull meaning from

anyone’s suffering, instead I’m coming to terms with feeling so sad, small,

and scared

By now, it’s been done to death.

Overblown and picked apart.

What’s left I only

have to guess

No more feelings, no more songs.

The best has come and gone

It still hurts, but I cannot stop serenading the void.

It’s the only thing I

can do to feel like I’ve left a mark.

It’s living life under a shadow—the

visceral but fleeting ghosts of youth and its imminent decline

I still long for art not born of suffering.

How long will I sing the music of

my wounds?

There’s no more room to grow.

Don’t weep for what I have become.

I swear I’m better off.

I swear!

…tot ziens!

Oh ik hield zo veel van haar

En haar liefde was ik niet bang voor

Ik dacht dat het altijd zou duren

Maar nu is het verleden tijd...

Ik heb mijn ledematen en mijn keel verspild, het zweet mijns aanschijns en de achting van

mijn leeftijdsgenoten.

Ik heb al deze woorden alleen maar geschreven om mezelf teleur te stellen

Hoe zorgvuldig het ook is gemaakt, mijn reddingslijn kan niets anders zijn dan:

deze frequenties die mijn angsten bestrijden.

Ik heb geprobeerd betekenis te halen uit

iemand lijdt, in plaats daarvan kom ik in het reine met het gevoel zo verdrietig, klein,

en bang

Inmiddels is het doodgegaan.

Overdreven en uit elkaar gehaald.

Wat rest ik alleen

moet raden

Geen gevoelens meer, geen liedjes meer.

Het beste is gekomen en gegaan

Het doet nog steeds pijn, maar ik kan niet stoppen met het toezingen van de leegte.

Het is het enige wat ik

kan doen om het gevoel te hebben dat ik een indruk heb achtergelaten.

Het is leven onder een schaduw - de

viscerale maar vluchtige geesten van de jeugd en de op handen zijnde achteruitgang ervan

Ik verlang nog steeds naar kunst die niet uit lijden is geboren.

Hoe lang zal ik de muziek zingen van?

mijn wonden?

Er is geen ruimte meer om te groeien.

Huil niet om wat ik ben geworden.

Ik zweer dat ik beter af ben.

Ik zweer!