Тебя придумала я - Nastya

Уставший город поднимет веки

Все те же люди на светофорах

И в пробках снова стоят проспекты

Пустые взгляды меня пронзают

И я, не зная другого рая

Тебя придумав, сейчас страдаю

Припев:

Где ты?

Стань моей тенью

Ветром в небе весеннем

Утром тихо на землю спустись

Где ты?

Я задыхаюсь

С неба прыгнуть пытаюсь

Воздух твой так хочу вдохнуть скорей

Растаял город, разлился в лужах

На серых склонах стекла, бетона

Оставил все то, что нам не нужно

В пустые двери войдем с тобою

И все сначала, давай сначала

Наполним нежностью и любовью

Припев.

Но вот опять вхожу одна в ночной подъезд

И закричать хотелось бы, но смысла нет

Он был… Исчез его прозрачный след…

Уснуть, забыть, выключить свет…

Припев.

Vermoeide stad zal de oogleden opheffen

Allemaal dezelfde mensen bij de verkeerslichten

En lanen staan ​​weer in de file

Lege blikken doorboren me

En ik, die geen ander paradijs ken

Ik heb jou uitgevonden, nu lijd ik

Refrein:

Waar ben je?

Wees mijn schaduw

Wind in de lentelucht

Ga 's ochtends rustig naar de aarde

Waar ben je?

ik stik

Ik probeer uit de lucht te springen

Ik wil je lucht zo snel inademen

De stad smolt, gemorst in plassen

Op de grijze hellingen van glas, beton

Alles achtergelaten wat we niet nodig hebben

We gaan lege deuren met je in

En helemaal opnieuw, laten we opnieuw beginnen

Vul met tederheid en liefde

Refrein.

Maar hier ga ik weer alleen de nachtingang in

En ik zou willen schreeuwen, maar het heeft geen zin

Hij was... Zijn transparante spoor verdween...

In slaap vallen, vergeten, het licht uitdoen...

Refrein.